تاثیر بهینه سازی فرهنگی و نمادین فضای سبز شهری در توسعه پایدار

جهان را یک بحران زیست محیطی تهدید می کند. تغییر آب و هوا، از دست رفتن تنوع زیستی و تخریب لایهازن همه ناشی از فعالیت های صنعتی ما در دو قرن اخیر است. کوشش های جهانی بر روی ایجاد محیط طبیعی وحفظ محیط زیست در اکوسیستم های بزرگ متمرکز شده است .در عصرحاضراهمیت و نقش فضای سبز در حیات وتوسعه شهرها تا حدی است که به عنوان یکی از شاخص های توسعه پایدار از آن یاد می شود.وضعیت موجود شهرهانه تنها بر ایجاد فضای سبز وسیع و مهمتر از همه برنامه ریزی شده و حساب شده را ایجاب می کند، بلکه بیش از هرزمان دیگر خواهان فضاهای سبز وسیع به منظور برقراری موازنه اکولوژیک در مقابل محیط های ساخته شدهاست.نکته بسیار مهم در مکان یابی فضاهای سبز عمومی، ضرورت های اجتماعی ایجاد پارک است. مکان یابینادرست این فضاها در نهایت منجر به ایجاد ناهنجاری هایی در شهر ها می شود.تاثیرات فیزیکی و طبیعی این فضاهادر سیستم شهری و بازدهی های مختلف اکولوژیکی، اجتماعی و اقتصادی آن در ساختار جوامع انکار ناپذیر است؛ تاآنجا که کاربری فضای سبز در شهرها و سرانه ی آن از مباحث اساسی در برنامه ریزی و مدیریت شهری محسوب میشود. فضاهای سبز شهری به عنوان بخش زنده و حیاتی ساختار مورفولوژیک و عامل اصلی توازن اکولوژیک شهرها،نقش بنیادین در پایداری زیست محیطی شهرها دارند.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، توسعه شهری ، فرهنگ ، مدیریت