خوشه بندی مکانی شبکه های آبیاری با استفاده از روش کلاسیک K-Means (مطالعه موردی شبکه آبیاری قزوین)

بهبود عملکرد شبکه های آبیاری از را هکار های اساسی صرفه جویی در منابع آبی می باشد.  اولین گام برای بهبود عملکرد شبکه ها، ارزیابی وضع موجود و سپس ارائه راهکار جهت رفع مشکلات می باشد. یک گام موثر و کاربردی در ارزیابی و بهبود عملکرد، استخراج مناطق همگن شبکه کانال ها بر اساس خصوصیات فیزیکی و فنی می باشد. هدف اصلی از این تحقیق، پهنه بندی مکانی و کاربرد یک روش کمی جهت استخراج مناطق همگن فیزیکی شبکه های آبیاری و نمایش قابلیت این روش در یک شبکه آبیاری واقعی می باشد. تکنیک مورد استفاده جهت پهنه بندی مکانی، روش خوشه بندی کلاسیک K-Means است. داده های مورد استفاده به عنوان ورودی مدل خوشه بندی به صورت یک ماتریس ۵×۱۶۲ بعدی است که همان خصوصیات فیزیکی و فنی کانال های انتقال شبکه آبیاری قزوین می باشند. بر اساس شاخص صحت سنجی خوشه بندی دیویس- بولدین (DB)، تعداد بهینه خوشه ها برابر ۱۰ خوشه بدست آمد. هر کدام از خوشه های بدست آمده معرف یک ناحیه همگن در سطح شبکه می باشد که مدیران شبکه را قادر خواهد ساخت دامنه تصمیم گیری های خود را از محدوده وسیعی در ابعاد یک شبکه به محدوده کوچک تری در ابعاد چند منطقه همگن محدود کاهش دهند.  این امر سبب سهولت مدیریت و ارزیابی و تصمیم گیری در سطح مناطق همگن و نیز صرفه جوئی در زمان و هزینه مدیریت خواهد شد.

کلیدواژه ها:

شبکه های آبیاری ، خوشه بندی K-Means ، پهنه بندی مکانی