مقایسه عملکرد انتقال داده ها مبتنی بر مالتی پلکسی مقسم طول موج تحت قالبهای مختلفمدولاسیون پیشرفته و همراه با تاثیر اختلالات غیرخطی در سرعت ۱۶۰۰ گیگا بایت بر ثانیه درشبکه های فیبرنوری

پیشرفت های اخیر در ارتباطات فیبر نوری مبتنی بر ادوات مقسم طول موج و تقویت کننده های نوری موجب پیشرفت های شگرفی در زمینه انتقال سریع و ایمن اطلاعات شده است. این سیستم ها، انتقال اطلاعات را در مسیرهای طولانی که همراه با تقاضای انفجاری ترافیکی هستند، انجام داده و پشتیبانی می کنند. مالتی پلکسی تقسیم طول موج، روشی است که براساس آن طول موج نورهای ورودی در داخل یک فیبر نوری در کانال های مختلف تفکیک شده و تا انتهای فیبر نوری حرکت می کنند. بنابراین، تعداد سیگنال های بیشتری از طریق یک لینک می توان به وسیله ی یک فیبر نوری منتقل نمود. در نتیجه سرعت انتقال اطلاعات به شکل چشمگیری افزایش پیدا می کند. همچنین در این روش می توان نیازهای کاربران به سرعت و پهنای باند بالای انتقال اطلاعات را پاسخگو بود. در این مقابله به بررسی تقسیم طول موج متراکم (DWDM) و تقسیم طول موج غلیظ (CWDM) پرداخته شده است و تفاوت های آن ها با توجه به روش ارائه شده بیان می شود. از هر دو این روش ها جهت انتقال داده در باند C یعنی طول موج ۱۵۳۰تا ۱۵۶۵ نانومتر استفاده می شود. اما با این تفاوت که CWDM میتواند تا سقف ۱۶کانال را برای انتقال داده ایجاد کند. این در حالی که تعداد کانال ها در DWDMقالبا به صورت ۸۰,۴۰ و حتی ۱۰۰ کاناله پیاده سازی می شود. نتایج حاصل از شبیه سازی نشان میدهد که استفاده از CWDM می تواند در عملکرد فیبر نوری نسبت به DWDM بهتر باشد.

کلیدواژه ها:

بازگشت سرکوب شده به صفر ، عدم بازگشت به صفر ، بازگشت به صفر ، بازگشت باینری دوتایی به صفر.