اثرات ال-کارنیتین جیره ای بر فراسنجه های کیفی منی و شاخص های گنادی و کبدی خروس های مولد گوشتی

هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر سطوح مختلف ال-کارنیتین بر فراسنجه های کیفی منی و شاخص های گنادی و کبدی خروس در زمان بلوغ و پیک تولید بود. تعداد ۳۶ قطعه خروس مادر گوشتی سویه راس (۱۲ هفتگی) به مدت ۲۲ هفته، در یک طرح کاملا تصادفی با سه تیمار (سطوح صفر، ۲۵۰ و ۵۰۰ میلی گرم ال کارنیتین) و دوازده تکرار استفاده شد. نمونه های منی برای ارزیابی حجم منی، جنبایی کل، فعالیت میتوکندری، سلامت غشای پلاسمایی اسپرم به صورت هفتگی جمع آوری شد. همچنین، برای تعیین شاخص های گنادی و کبدی در سنین ۲۴ و ۳۴ هفتگی چهار پرنده در هر تیمار پس از توزین کشتار و بیضه ها و کبد خارج و توزین شدند. بیشترین جنبایی اسپرم (۶۰/۹۶ درصد) مربوط به پرندگان تغذیه شده با ۲۵۰ میلی گرم ال کارنیتین بود. با افزایش سطح ال کارنیتین در جیره، سلامت غشای پلاسمایی اسپرم به صورت خطی (۸/۶ درصد افزایش نسبت به شاهد) بهبود یافت. یک تمایل خطی در فعالیت میتوکندری با افزایش سطح ال کارنیتین در جیره مشاهده شد (۳۱/۶۹، ۰۰/۷۲ و ۲۵/۷۶). یک تمایل به معنی داری در شاخص گنادی (۰۸/۰P=) با تغذیه سطوح مختلف ال-کارنیتین مشاهده شد. به طور کلی، افزودن سطوح ۲۵۰ و ۵۰۰ میلی گرم ال-کارنیتین به جیره به واسطه افزایش شاخص گناد منجر به بهبود فراسنجه های کیفی اسپرم در ابتدای دوره تولید (بلوغ جنسی) شد.

کلیدواژه ها:

اسپرم ، ال کارنیتین ، بلوغ جنسی ، خروس ، شاخص گنادی