مقایسه محتوای پروتئین کل بذر گوجه فرنگی تحت تیمارهای فضایی

چندین دهه است که دانشمندان بذرها و گیاهان را به فضا انتقال داده اند تا تاثیر محیط پرتنش فضا را بر آن ها مورد مطالعه قرار دهند. یکی از مهمترین چالش های پیش رو دانشمندان برای کشت گیاهان در شرایط فضا، وضعیت خلا یا اتمسفر حاکم بر سایر سیارات در فضا می باشد. چالش مهم دیگر پیش روی زیست شناسان فضایی، نوسانات دمایی شدید محیط فضا است. در مطالعه حاضر، به منظور شبیه سازی شرایط نوسانات دمایی فضای خارج از جو و محیط خلا فضا، نمونه های بذر گوجه فرنگی رقم سوپرچف به ترتیب درون دستگاه شبیه ساز سیکل حرارتی و محفظه شبیه ساز خلا سامانه های فضایی واقع در پژوهشگاه فضایی ایران در مدت زمان مشخص قرار داده شدند. غلظت پروتئین کل هر گروه از بذرها با روش برادفورد تخمین زده شد. نتایج نشان داد بیشترین محتوای پروتئینی به ترتیب مربوط به بذرهای گروه سیکل حرارتی ۲۶) تا ۳۱ میلی گرم بر میلی لیتر)، گروه شاهد ۸) تا ۱۰ میلی گیرم بر میلی لیتر) و سپس گروه خلا ۴) تا ۵,۶ میلی گرم بر میلی لیتر) می باشد. به نظر می رسد خروج آب و روغن از بذرها در محیط خلا مسیول کاهش محتوای پروتئین کل این گروه از بذرها نسبت به گروه شاهد باشد. همچنین افزایش قابل توجه محتوای پروتئینی کل در بذرهای گروه سیکل حرارتی نسبت به گروه شاهد را می توان به سنتز بیشتر پروتئین های شوک حرارتی (HSPs) در طی تیمار حرارتی نسبت داد.

کلیدواژه ها:

بذر ، زوال ، پیری مصنوعی ، نوسانات دمایی ، سیکل حرارتی ، فضا ، فضاپیما ، پروتئین کل ، گوجه فرنگی ، خلا ، شبیه ساز ، برادفورد.