بررسی ماهیت و اصول حاکم بر عقد حفظومراقبت (صیانت) و جایگاه آن در افزایش بهرهوری اقتصادی

استفاده از عقد حفظومراقبت با هدف ایجاد تعهد به نظارت بر حسن فعالیت تجهیزات و تاسیساتی است که تداوم فعالیت یا کوتاه کردن زمان توقف آنها بهرهوری اقتصادی را محقق میکند. اگرچه در قوانین ایران مانند قوانین بسیاری از کشورها از این عقد به صراحت نام برده نشده، مزایای عملی آن موجب شده فعالان صنایع به شکلی گسترده در نظامهای حقوقی مختلف از آن بهره ببرند؛ درحالی که ماهیت و اصول حاکم بر آن در برخی موارد دارای ابهام است. در این مقاله تلاش شد بر پایه مطالعه تطبیقی و تجربیات سایر کشورها ابتدا ماهیت این عقد بررسی و تبیین شود و بر مبنای اصول حاکم بر فقه اسلامی و حقوق ایران انعقاد و استفاده از آن اعتبارسنجی شود. با مقایسه عقد با نهادهای مشابه، استقلال یا همپوشانی آثار و احکام آن ارزیابی و در نهایت علل توجیهی به کار بردن آن تحلیل میشود. میتوان گفت عقد حفظومراقبت عقدی مستقل و بینام است که به واسطه عدم توجه متناسب سازوکارهای سنتی حقوق قراردادها به مفهوم بهرهوری اقتصادی ایجاد شده است. این عقد مهمترین ابزار حمایتی در حقوق جهت پیشگیری از توقف فعالیت تجهیزاتی است که استفاده مداوم از آنها با خطر تعطیلی مواجه است.

کلیدواژه ها:

تعهد به مراقبت ، حقوق اقتصادی ، قراردادهای صنعتی ، کارآمدی حقوق قراردادها