اثربخشی روان درمانگری نمایشی در کاهش مشکلات عصب روانشناختی دانش آموزان مبتلا به استرس پس از سانحه

هدف: این پژوهش با هدف تعیین و شناسایی تاثیر روان درمانگری نمایشی بر کاهش میزان علائم و مشکلات کارکردهای عصب­ روانشناختی در دانش­ آموزان ابتدایی مبتلا به استرس پس از سانحه در مناطق زلزله زده شهرستان ثلاث باباجانی انجام شد. روش: این پژوهش از نوع نیمه­ آزمایشی بود که با روش پیش­ آزمون _ پس­ آزمون با گروه گواه انجام گرفت. جامعه آماری پژوهش حاضر، تمام دانش­ آموزان مقطع ابتدایی پسر دارای اختلال استرس پس از سانحه شهرستان ثلاث باباجانی بودند که تعداد ۴ مدرسه به صورت خوشه­ ای انتخاب گردید. ۴۰ نفر به روش نمونه­ گیری هدفمند انتخاب و در دو گروه مساوی آزمایش(۲۰ نفر) و گواه(۲۰ نفر) به صورت تصادفی جایگزین شدند. گروه آزمایش تحت ۱۳ جلسه ۹۰ دقیقه­ ای تحت روان درمانگری نمایشی(مبتنی بر دیدگاه مورنو) قرار گرفتند و سپس،       پس­ آزمون برای هر دو گروه اجرا شد.  ابزارهای پژوهش مصاحبه تشخیصی اختلال استرس پس از سانحه بر اساس معیارهای DSM-۵ و پرسشنامه اختلال استرس پس از سانحه بر اساس(PCL-۵) و پرسشنامه عصب روانشناختی کانرز بود. جهت تحلیل داده ­ها از میانگین، انحراف معیار، آزمون لوین و همگنی شیب از رگرسیون و تحلیل کواریانس چندمتغیره  MANCOVA برای بررسی فرضیه­ه ای پژوهش استفاده شد. یافته­ ها: نتایج پژوهش نشان داد که روان درمانگری نمایشی موجب کاهش میزان مشکلات کارکردهای عصب روانشناختی با اندازه اثر ۵۲/۰ در کودکان با اختلال استرس پس از سانحه در سطح معناداری(۰۰۱/۰>p) می­شود. نتیجه­ گیری: می­توان نتیجه گرفت که روان درمانگری نمایشی به مثابه ی یک روش درمانی کمکی و اثربخش برای کاهش مشکلات عصب روان شناختی کودکان است.

کلیدواژه ها:

روان درمانگری نمایشی ، نمایش درمانی ، اختلال استرس پس از سانحه ، عصب روانشناختی