زخمه ای بر چنگ دل شعشعه خورشید خراسان بر مثنوی «مادر آهوان» احمد عزیزی

ادبیات شیعی با پرداختن به مضامین مذهبی و برخورداری از جایگاهی ویژه در نزد محبان خاندان عصمت و طهارت(ع)به جریانی پویا و پرشور مبدل شده است تا آموزه های آیینی ولایی را با نگاهی اخلاقی تربیتی و با زبانی هنری و موثر به نسل های نیازمند به آبشخور علم و اخلاق معصومین(ع) انتقال دهند و باورهای اهالی شیعه را به سوی آرمان های اصیل و متعالی این راهنمایان به کمال انسانی، بهتر و بیشتر رهنمون سازند. از این منظر، در غربت قرنی که فریاد رسای فغان از رنجوری، گنگ­ترین آواز آدمی است و خوشه­های امید در سکوتی تلخ، دم از ناباروری می­زنند و تبخالی از پژمردگی بر لبانشان منقش است، احمد عزیزی دل به امامی بسته است که بارگاه مقدس او مامن بی­پناهانی است که آهوی دل دردمند خویش را در جلوه های بی­خار ادراکش، رها کرده­اند و از پس ابرهای نیایش، چشم به باران اجابتی دوخته­اند که خشکسالی لبخند آنان را طراوت بخشد. این نوشتار با نگاهی توصیفی تحلیلی به مثنوی «مادر آهوان» احمد عزیزی، به این پرسش پاسخ داده که سیمای امام رضا(ع) در آیینه اندیشه این شاعر متعهد چگونه بازتاب یافته است؟ بر اساس یافته­های بررسی حاضر، این مثنوی نمادین، آوای سرگشتگی بی­پناهانی است که هستی خویش را در تنگنای تنهایی و غربت به ضریح کرامت امام رضا(ع) دخیل بسته­اند تا سوز دل دردمند خویش را از ستم­پیشگی خودکامگان روزگار، با آن حضرت در میان نهند.

کلیدواژه ها:

امام رضا(ع) ، کفش های مکاشفه ، احمد عزیزی ، شعر رضوی ، شعر معاصر