قلمرو و ماهیت صلح در سند دستور کار ۲۰۳۰ و فقه امامیه

سند «دستور کار ۲۰۳۰ برای توسعه پایدار»، توسط سازمان ملل متحد تصویب و ابلاغ شده است. این سند، دارای۱۷ هدف اصلی است که هدف شانزدهم، درباره برقراری صلح پایدار است. از آنجا که این سند به عنوان نقشه راه تمام جوامع و حتی جوامع اسلامی، معرفی شده، لازم است میزان مطابقت و مغایرت مفاد آن با موازین اسلامی سنجیده شود؛ برای این منظور، میتوان در سه حیطه ماهیت صلح؛ قلمرو صلح؛ و راهکارهای دستیابی به صلح، تحقیق کرد. نگارنده تنها مواجهه فقه امامیه با سند دستور کار ۲۰۳۰ را از جهت ماهیت و قلمرو صلح تبیین کرده است.«صلح پایدار» با توسعه جامعه بین المللی، گسترده شده و اکنون هر فعالیتی که منجر به برقراری امنیت و عدالت در جهان و ضد خشونت و تروریسم باشد، در قلمرو آن قرار دارد. اما «صلح اسلامی» که از نظر نگارنده، عنوان«صلح خدا محورانه و اخلاق مدارانه» دارد، شامل اجرای عدالت در تمامی ابعاد سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، علمی و... است. رسیدن به این هدف از طریق وضع قوانین پیشگیری از ظلم، توزیع عادلانه ثروت، جنگ با استعمارگران، انعقاد قراردادهای پایان جنگ و... ممکن است.صلح اسلامی علاوه بر تفاوت در ماهیت و قلمرو، روح حاکم بر آن نیز با صلح پایدار متفاوت بوده و در نتیجه،کیفیت بروزش نیز مختلف است.

کلیدواژه ها:

سند دستور کار ۲۰۳۰ ، اسناد بین المللی ، صلح پایدار ، صلح اسلامی ، عدالت ، خشونت ، تروریسم