کاربست نظریه ی صلح دموکراتیک در منطقه غرب آسیا

نظریه صلح دموکراتیک را کانت، فیلسوف برجسته آلمانی در سده هجدهم وارد مباحث علوم سیاسی نمود و باتوسعه نظام دموکراسی لیبرال - سکولار در نیمه دوم قرن بیستم، توجه بیشتری به رابطه صلح و دموکراسی معطوفگردید. در این مقطع، گروه های بی شماری از اساتید علوم سیاسی با بکارگیری روشهای گوناگون پژوهش های آماری،نظریه صلح گرایی دموکراتیک را تقویت نمودند. طرفداران این نظریه ادعا می کند که کشورهای دموکراتیک، اصولادر روابط خارجی خود، صلحجو هستند. کشورهای دموکراتیک، تنها در روابط میان خود، گرایش به حل و فصلمسالمت آمیز اختلافات دارند. در عین حال این بحث، اذعان میکند که کشورهای دموکراتیک، در روابط خود باکشورهای غیر دموکراتیک تفاوتی با کشورهای غیر دموکراتیک در صلح جویی ندارند؛ بر این اساس هدف این نوشتار،بررسی مولفه های نظریه صلح دموکراتیک در منطقه غرب آسیا میباشد. سوال اصلی مقاله این است که آیا کاربستمولفه های نظریه صلح دموکراتیک می تواند تبیین کننده علل و ریشه های برقراری صلح پایدار در منطقه غرب آسیاباشد؟ فرضیه ما این است به نظر میرسد صلح دموکراتیک به دلیل تاکید بر هویت ساختار نظام سیاسی و غفلت ازدیگر ابعاد ایجاد نا امنی در سطح منطقه مانند رقابت برای گسترش حوزه نفوذ، رقابت و مداخله بازیگران فرامنطقه ایو دیگر عوامل فرق های و ایدئولوژیکی نمی تواند تبیین کننده علل ریشه های برقراری صلح پایدار در منطقه غرب آسیاباشد. چنین تبیینی به روش توصیفی - تحلیلی بوده و گردآوری داده ها به روش اینترنتی و کتابخانه ای بوده است.

کلیدواژه ها:

صلح دموکراتیک ، بازیگران فرامنطقه ای ، غرب آسیا ، دموکراسی