بررسی نگرش کلی روانشناسی تربیتی به کودک در بستر روانشناسی اجتماعی

این مقاله در پی آن است که پایه روانشناسی تربیتی را به عنوان روانشناسی اجتماعی مجددا تایید کند. این استدلال می کند که تداوم تاریخی این حرفه و اهداف پیشگام آن تنها با پذیرش این بینش اجتماعی قابل دستیابی است و هیچ آینده ای برای روانشناسی تربیتی در محدوده باریک نیازهای آموزشی ویژه و خدمت به کارکردهای آموزشی بوروکراتیک وجود ندارد. ادعا میکند که نیازهای الهام بخش ایده آل های روانشناسی اجتماعی بیشتر از گذشته است، اما دستیابی به این آرمانها بیش از هر زمان دیگری از این حرفه حذف شده است. با این حال، همچنین بر تحولات روانشناسی آموزشی تاکید میکند که نشاندهنده تایید مجدد این حرفه به عنوان مشارکتی کلنگر در محیطهای خانه، مدرسه و جامعه است و استدلال میکند که زمان آن فرا رسیده است که تمرینهای مبتنی بر شواهد را با تعهد به ارزشها ترکیب کنیم. در علم، به دنبال یک دستور کار معنادار و گسترده از رفاه اجتماعی و روانی و ایجاد روانشناسی تربیتی به عنوان یک روانشناسی واقعی اجتماعی است.

کلیدواژه ها:

روانشناسی تربیتی ، روانشناسی اجتماعی ، کودک