بررسی جایگاه ارزیابی آموزشی در فلسفه تعلیم و تربیت

بسیاری از نویسندگان در بیست سال گذشته استدلال کرده اند که پارادایم »روان سنجی« رایج برای ارزشیابی آموزشی نامناسب است و پیشنهاد کرده اند که ارزشیابی آموزشی باید پارادایم متمایز خود را توسعه دهد. هدف از این پژوهش بررسی نقش و جایگاه ارزیابی آموزشی در فلسفه تعلیم و تربیت است. این تحقیق با روش تحلیل محتوا و با رویکرد کیفی و به صورت علمی مروری انجام گرفته است و از طریق مطالعه کتابخانه ای-اسنادی بوده است. ما در این پژوهش به نگاه های متفاوتی که در مورد ارزشیابی وجود دارد و همچنین دیدگاه های مکاتب مختلف فلسفی را مورد بررسی قرار داده ایم. اخرای (و به ویژه در پنج سال گذشته) تقربای رایج شده است که بگوییم به دلیل تغییر دیدگاه های شناخت انسان، و به ویژه، تغییر دیدگاه های »رفتارگرایانه« به دیدگاه های »ساختگرایانه« نیاز به تغییر در روشهای ارزیابی است. ماهیت یادگیری انسان با این حال، این تغییرات هنوز در پارادایم روانسنجی ریشه دارند، زیرا در این دیدگاه، توسعه ارزیابیاساسا یک پروژه »عقلگرایانه« است که در آن ارزشها فقط نقشی جزئی (در صورت وجود) بازی می کنند. اعتبار سنجی یک ارزیابی به شیوه ای »علمی« انجام می شود، و این ادعا این است که نتایج هر آزمون اعتبارسنجی با همه ناظران آگاه موافقت خواهد شد. با توسعه کار ساموئل مسیک، در این مقاله استدلال میشود که چنین پروژه »عقل گرایانه« قابل قبولی نیست، اما اعتبار ارزیابیها باید توسط چارچوبی از ارزشها هدایت شود که خارج از فناوری ارزیابی است. هنگامی که نقش ارزش ها در ارزشیابی آموزشی پذیرفته شد، می توان با تکیه بر پارادایم های روانشناسی اجتماعی و قوم نگاری، شروع به ترسیم رویکردی به فلسفه ارزشیابی آموزشی کرد که »موقعیت« و »روشنگر« است. و وابسته به ارزش است.کلمات جهان را منعکس نمی کنند، نه به این دلیل که جهانی وجود ندارد، بلکه به این دلیل که کلمات آینه نیستند (راجر شاتاک، .(۱۹۹۲

کلیدواژه ها:

فلسفه تعلیم و تربیت ، ارزیابی آموزشی ، ارزشیابی ، آموزش و پرورش