تاثیر الگوی اصلاح شده حرکت درمانی با محدودیت اجباری بر کارکرد دستی کودکان دچار فلج مغزی نیمه بدن بر مبنای سطوح International classification of functioning (ICF)

مقدمه: از دیدگاه طبقه بندی بین المللی کارکرد، ناتوانی و سلامت (International classification of functioning, disability and health یا ICF)، فلج مغزی با نقص های ساختار و کارکرد بدنی، محدودیت قابل توجه در فعالیت ها و مشارکت در نقش های اجتماعی همراه است. هدف این پژوهش بررسی تاثیر روش اصلاح شده حرکت درمانی با محدودیت اجباری بر اساس سطوح ICF بوده است.مواد و روش ها: این پژوهش با طرح کارآزمایی کنترل شده تصادفی (یک سو کور و طرح دو عاملی)، بر روی ۲۸ شرکت کننده که بر اساس ملاک های ورود و کنارگذاری در دو گروه حرکت درمانی با محدودیت اجباری و گروه شاهد قرار گرفتند، انجام شد. مداخله در گروه حرکت درمانی با محدودیت اجباری به صورت ۶ ساعت در روز، در طی ۱۰ روز انجام شد. گروه شاهد از درمان رایج کاردرمانی استفاده می کردند. به منظور مقایسه بین دو گروه از آزمون Independent-samples t test برای اختلاف نمرات و برای بررسی تاثیر هر روش از آزمون Paired-samples t test استفاده شد. یافته ها: بر اساس سطوح ICF در سطح ساختار و کارکرد بدنی در متغیرهای تون عضلانی شانه، دامنه حرکتی غیر فعالانه مچ دست و ساعد بین دو گروه اختلاف معنی داری دیده شد (۰۵/۰ > P). همچنین در سطوح فعالیت و مشارکت نیز تفاوت هایی در متغیرهای چیره دستی، هماهنگی دوطرفه، هماهنگی اندام فوقانی و ادراک والدین (فراوانی و کیفیت) دیده شد. نتیجه گیری: از یافته های پ‍ژوهش حاضر می توان نتیجه گیری نمود که حرکت درمانی با محدودیت اجباری نسبت به سطح کارکرد و ساختار بدنی بر سطوح فعالیت و مشارکت تاثیر مطلوب تری داشته است. این موضوع ممکن است به عواملی نظیر تکلیف مدار بودن روش، طول دوره و انگیزش مرتبط باشد. این مساله حاکی از آن است که حرکت درمانی با محدودیت اجباری در مقایسه با برخی روش ها ( روش های فرایند مدار) تاثیر بهنگام تری بر عملکرد روزمره و کیفیت زندگی کودکان به جای می گذارد.کلید واژه ها: حرکت درمانی با محدودیت اجباری، فلج مغزی، کارکرد دستی