تاثیر و ماندگاری خستگی عضلات اندام تحتانی بر زمان رسیدن به پایداری در پرش فرود تک پای مردان بزرگسال هندبالیست لیگ برتر ایران
محل انتشار: مجله پژوهش در علوم توانبخشی، دوره: 13، شماره: 4
سال انتشار: 1396
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 241
فایل این مقاله در 9 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JRRS-13-4_007
تاریخ نمایه سازی: 4 بهمن 1401
چکیده مقاله:
مقدمه: افزایش زمان رسیدن به پایداری، منجر به بروز آسیب می شود. بنابراین، اهمیت خستگی در موضوع آسیب و بررسی ارتباط آن با زمان رسیدن به پایداری، می تواند نتایج مفیدی را به همراه داشته باشد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تاثیر و ماندگاری خستگی عضلات اندام تحتانی در مفاصل بر زمان رسیدن به پایداری در حرکت پرش فرود در مردان هندبالیست بود.مواد و روش ها: ۱۰ هندبالیست لیگ برتر ایران که در سال ۱۳۹۴ در لیگ حضور داشتند، در این پژوهش شرکت کردند. سه تکرار برای پای فرود در نظر گرفته شد و داده های نیروهای عکس العمل زمین از لحظه تماس با صفحه نیرو به مدت ۲۰ ثانیه ثبت گردید. خستگی عضلات مفاصل ران، زانو و مچ پا به فاصله ۲۴ ساعت برای هر مفصل مورد سنجش قرار گرفت. سپس آزمودنی ها حرکت پرش فرود را در دو نوبت، بلافاصله و پس از ۱۰ دقیقه از پروتکل خستگی انجام دادند. زمان رسیدن به پایداری نیز در دو جهت قدامی- خلفی و داخلی- خارجی محاسبه گردید. آزمون Shapiro-Wilk جهت بررسی نرمال بودن و آزمون های Repeated measures ANOVA و Bonferroni برای ارزیابی فرضیه های تحقیق مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: تفاوت معنی داری بین زمان رسیدن به پایداری در عضلات اینورتور و اورتور مفصل مچ پا در راستای قدامی- خلفی در شرایط مختلف (قبل از خستگی، بلافاصله بعد از خستگی و ده دقیقه پس از خستگی) وجود داشت (۰۰۱/۰ > P)، اما در راستای داخلی- خارجی نتایج معنی داری یافت نشد (۶۵۰/۰ = P). همچنین، اختلاف معنی داری بین زمان رسیدن به پایداری در عضلات فلکسور و اکستنسور مفصل زانو در راستای قدامی- خلفی و در شرایط مختلف مشاهده گردید (۰۰۳/۰ = P)، اما این یافته ها در راستای داخلی- خارجی مفصل زانو معنی دار نبود (۲۲۸/۰ = P). بین زمان رسیدن به پایداری در عضلات ابداکتور و اداکتور مفصل ران، در راستای قدامی- خلفی (۰۵۱/۰ = P) و داخلی- خارجی (۳۴۳/۰ = P) تفاوت معنی داری یافت نشد.نتیجه گیری: خستگی عضلات اندام تحتانی، منجر به افزایش زمان رسیدن به پایداری و افزایش نیروی وارد شده بر پا می شود و ممکن است باعث آسیب شود. با طراحی و گنجاندن برنامه های تمرینی استقامتی ویژه، شاید بتوان زمان رسیدن به پایداری در حرکات پرش فرود را به حداقل رساند و در نتیجه، خطر بروز آسیب را کاهش داد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
مهدی خالقی تاجزی
Assistant Professor, Department of Sport Biomechanics, School of Physical Education and Sport Sciences, Kharazmi University, Tehran, Iran
حیدر صادقی
Professor, Department of Sport Biomechanics, School of Physical Education and Sport Sciences, Kharazmi University, Tehran, Iran
ناجی قهرمانی
MSc Student , Department of Sport Biomechanics, School of Physical Education and Sport Sciences, Kharazmi University, Tehran, Iran
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :