بررسی سبک شناسانه ی فرایندهای فن مناظره بر اساس نظریه ی نقش گرای هلیدی

بررسی مناظره­های برجسته­ی منظوم ادب فارسی، در مطالعات ژانری و سبکی می­تواند دستاوردهای قابل توجهی داشته باشد. در پژوهش حاضر، نظر به اهمیت مناظره­های متون کلاسیک و پیوند آن با گفتمان عمومی، هشت مناظره­ی برجسته­ی منظوم از قرن چهارم تا قرن هفتم انتخاب شد؛ با توجه به بافت موقعیتی متون مورد نظر و زمینه­های شکل­گیری آن­ها، رویکرد نقش­گرای هلیدی، برای تبیین مناظره­ها برگزیده شد.روش تحلیل بر اساس بررسی مناظره­های برجسته­ی مورد نظر، در بخش «فرانقش اندیشگانی:فرایند افعال»، به شیوه­ی توصیفی تحلیلی، است.یافته­های پژوهش حاکی از آن است که مناظره­های برگزیده­ی منظوم در این چهار قرن، در زمینه­ی فرانقش اندیشگانی تحولاتی را پشت سر گذاشته­اند. در مناظره های برجسته­ی قرن چهارم  وهفتم، فرایندهای مادی بیشترین بسامد را دارند؛ البته کاربرد فرایندهای مادی در این دو قرن متفاوت است. همچنین در مناظره های برجسته­ی قرن­های قرن­های پنجم و ششم فرایندهای رابطه­ای، بیشترین بسامد را دارند. این تحولات نشان می­دهد که از قرن چهارم تا قرن هفتم، مناظره­ها از عینی بودن و برون­گرایی به سمت ذهنی شدن و درون­گرایی متمایل شده­اند. به عبارت دیگر، نحوه­ی استفاده از فرایندهای مناظره­ها در طول این چهار قرن، تطورات فراوانی داشته ­است.

کلیدواژه ها:

مناظره ، ادبیات منظوم ، سبک ، زبان شناسی نقش گرا ، هلیدی