دیپلماسی فرهنگی ایران در آسیای مرکزی مطالعه موردی جمهوری تاجیکستان

بسیاری از کارشناسان در این باره توافق دارند که در میان عناصر سیاست خارجی کشورها، که شامل مولفه های سیاسی، نظامی، اقتصادی و فرهنگی می شود، پایداترین و موثرترین عنصر، عامل فرهنگی است که به تحصیل سایر اهداف سیاسی، اقتصادی و نظامی کمک شایانی می کند. بر این اساس نیز بعد مهمی از سیاست خارجی کشور را دیپلماسی فرهنگی تشکیل می دهد. دیپلماسی فرهنگی به کشورها اجازه می دهد که به طور مستقیم با مردمان سرزمین های خارجی چه مردم معمولی و رهبران، رابطه پایدار معنوی برقرار کرده و از آن در جهت اهداف سیاسی، اقتصادی، نظامی و امنیتی بهره برداری کرد. این دیپلماسی به ویژه میان ملت هایی که از فرهنگ و تمدن مشترک برخوردارند، کاربردی تر است؛ مانند جامعه ایرانی با جوامع آسیای مرکزی و قفقاز جنوبی که ما اکنون بیش از هر زمانی نیازمند تشکیل ستاد آسیای مرکزی و قفقاز جنوبی برای بررسی آسیب شناسانه درباره منطقه هستیم. کارشناسان بر این باورند که شرط اول موفقیت دیپلماسی فرهنگی در منطقه اعتماد سازی بین کشورها است که مستلزم حرکت در چارچوب موافقتنامه های قانونی است. فلذا دراین جستار سعی برآن شده تا از طریق بررسی قدرت نرم دیپلماسی فرهنگی ایران برای حفظ حوزه نفوذ جمهوری اسلامی ایران در آسیای میانه، راهکاری اساسی برای این موضوع به روش توصیفی تحلیلی ارائه گردد. منابع مورد استفاده و استناد دراین مقاله به روش کتابخانه ای جمع آوری شده است.

کلیدواژه ها:

دیپلماسی فرهنگی ، قدرت نرم ، آسیای میانه ، روابط فرهنگی ، استعمار فرهنگی ، تاجیکستان