بررسی نشانگر های بازخورد زبانی روان درمانگران در گفتمان درمانی بیماران دارای اختلال اضطراب تعمیم یافته با رویکرد درمانی شناختی- رفتاری

گفتمان درمانی نوع ویژه ای از گفتمان سازمانی است که در حین روان درمانی بیماران توسط روان درمان گران به کار گرفته می شود و بررسی این پدیده در پژوهش های جامعه شناسی زبان از اهمیت بسیاری برخوردار است. یکی از راهبردهای مهم ارتباطی در مکالمات روان درمانی، به کارگیری نشانگرهای بازخورد است. هدف از انجام پژوهش حاضر، توصیف انواع نشانگرهای بازخورد تولیدشده توسط روان درمان گران زن و مرد در جلسات روان درمانی بیماران دارای اختلال اضطراب تعمیم یافته است. روش به کار رفته در این پژوهش، براساس منطق پژوهش های کمی و کیفی و در چارچوب روش شناسی تحلیل مکالمه می باشد. گردآوری داده ها از طریق ضبط صدا و تصویر جلسات روان درمانی انجام گرفته است. پیکره زبانی مورد استفاده شامل ۱۳۳۳ نشانه بوده است که از مجموع ۶۳۰ دقیقه مکالمات جلسات روان درمانی به دست آمده است. مهم ترین نتایج حاصل از این پژوهش عبارتند از: تعداد بازخوردهای زبانی تولیدشده توسط روان درمان گران مرد بیشتر از روان درمان گران زن بوده است. روان درمان گران زن بیشتر از بازخوردهای واژگانی و روان درمان گران مرد بیشتر از بازخوردهای غیرواژگانی استفاده کرده اند. نقطه مرکزی تولید بازخوردها، در پایان جملات، پایان پاره گفتارها با آهنگ افتان و پس از مکث می باشد. در این پژوهش، «درک و پیگیری اظهارات مراجعان» به عنوان معنای کانونی و اصلی بازخوردها می باشد.

کلیدواژه ها:

زبان شناسی اجتماعی ، گفتمان درمانی ، اضطراب ، نشانگرهای بازخورد ، ویژگی های واژگانی ، نقش های معنایی