اثر شکاف در کاهش آبشستگی آبشکن با دیواره عمودی

آبشکن­ها برای محافظت سواحل فرسایش پذیر در رودخانه استفاده می­شوند. این سازه در معرض فرسایش ناشی از تمرکز جریان در قسمت دماغه خود می­باشد. به همین دلیل باید با روش­هایی مانع از تخریب این سازه و صدمه­های مالی و جانی جبران ناپذیر آن شد. یکی از این روش­ها، استفاده از شکاف است.  کاربرد اصلی شکاف، منحرف کردن جریان پایین­رونده و جریان­های کناری در وجه بالادست آبشکن و کاهش قدرت گرداب­های اطراف آبشکن می­باشد. در تحقیق حاضر ابتدا به بررسی عمق، ابعاد حفره و توسعه زمانی آبشستگی آبشکن با دیواره عمودی پرداخته و در ادامه عملکرد مدل­های مختلف شکاف با تغییرات ارتفاع، عمق، عرض شکاف، همچنین  فاصله از دماغه آبشکن مورد ارزیابی قرار گرفته و با حالت آبشکن بدون شکاف مقایسه گردید. نتایج آزمایش­ها نشان داد که مدل­های دارای شکافی که شامل ارتفاع شکاف تا زیر بستر، عمق شکاف معادل عرض آبشکن و نزدیک دیواره کانال و عرض شکاف­های بیشتر باشند عملکرد بهتری در کاهش عمق و ابعاد حفره آبشستگی داشتند. همچنین درصد کاهش عمق آبشستگی برای مدل­های مختلف از ۸/۱۱ تا ۴۳ درصد متغیر بود.

کلیدواژه ها:

آبشستگی ، آبشکن ، توسعه زمانی ، جریان پایین رونده ، شکاف