تشکیل ائتلاف های دریایی پیرامون مرزهای آبی جمهوری اسلامی ایران و تاثیر آن بر امنیت ملی

بنیان قدرت دریایی، بهره گیری از دریا برای تجارت و کنترل منابع است. در این چارچوب، واپایش دریاها، سرنوشت تصمیم گیری در ساحل را مشخص خواهد کرد. در سال های اخیر، تاثیرگذاری حوزه ایندوپاسفیک در معادلات ژئوپلیتیکی و تغییر موازنه های قدرت، باعث جهت گیری سیاست ها و تمرکز قدرت های جهانی و منطقه ای به این مناطق شده است. از این منظر شمال و غرب اقیانوس هند به ویژه حوزه دریای سرخ و خلیج عدن و آبراه های استراتژیک آن در کانون توجه قرار گرفته است. در هیمن راستا کشورهای فرامنطقه ای با همکاری کشورهای منطقه ای، ائتلاف های دریایی را در این مناطق با هدف تضمین امنیت دریانوردی و تامین منافع ملی خود شکل داده اند. هدف اصلی این پژوهش بررسی و تحلیل اثرگذاری شکل گیری ائتلاف های دریایی در امنیت ملی ج.ا.ایران به ویژه امنیت دریایی است. روش شناسی پژوهش مبتنی بر رویکرد استدلالی است و روش تحقیق نیز سرشتی توصیفی -تحلیلی دارد و اطلاعات آن نیز به روش کتابخانه ای گرداوری شده است. یافته های پژوهش نشان داد که بازرسی و توقیف شناورهای تجاری و نفتکش، ناامن سازی مسیرهای تردد و حمل و نقل دریایی، کنترل دریایی و بستر سازی بروز تهدیدات نظامی در عمق از مهمترین تهدیدات این ائتلاف های دریایی برای امنیت ملی است و برای مقابله با این تهدیدات، توسعه عمق بازدارندگی دفاعی کشور در بستر دریا، سیادت دریایی در آبراه های راهبردی پیرامون و مدیریت هوشمند ترانزیت انرژی فسیلی در خلیج فارس و تنگه هرمز، ضروری است.

کلیدواژه ها:

امنیت دریایی ، ائتلاف سازی دریایی ، اقیانوس هند ، امنیت ملی ، جمهوری اسلامی ایران