ارزیابی تاثیر قوانین و مقررات آموزش عالی بر توسعه مکاتب علمی در دانشگاه های ایران

حضور و پرورش مکاتب علمی در دانشگاه­ ها می­تواند سرمنشا گفت­ وگوی سازنده و پیشرفت علمی شود. به­ نظر می­ رسد برخلاف بسیاری از دانشگاه­های جهان، چنین وضعیتی در دانشگاه­های کشورمان وجود ندارد؛ به عبارت دیگر، دانشگاه­ها به تقویت یک مکتب علمی خاص (اعم از داخلی یا خارجی) اهتمام نمی­ورزند و عملا اولویت بندی میان نظریه­ها و مکاتب موجود وجود ندارد. پرسش پژوهش حاضر آن است که نقش قوانین و مقررات آموزش عالی در این وضعیت چیست؛ آیا قوانین و مقررات باعث شده که دانشگاه­ها  نتوانند روی مکتب علمی خاصی متمرکز شوند؟ پاسخ به این پرسش طی دو مرحله انجام شد: اول، بر اساس رویکرد سیستمی به دانشگاه، با استفاده از روش گروه­محوری، راهبردهای هفت­گانه تقویت حضور مکاتب علمی در دانشگاه­ها استخراج شدند. دوم، در چارچوب ارزیابی قوانین و مقررات، با استفاده از معیار راهبردهای هفت­گانه مذکور، تمامی قوانین و مقررات مربوط به آموزش عالی، از نظر تاثیر آن­ها بر حضور مکاتب علمی در دانشگاه­ها، مورد بررسی قرار گرفتند. درمجموع، نتیجه این پژوهش آن است که قوانین و مقررات زمینه چندان مساعدی را برای توسعه حضور مکاتب علمی در دانشگاه­ها فراهم نمی ­کنند.

کلیدواژه ها:

مکتب علمی ، دانشگاه ، ارزیابی قوانین و مقررات ، قوانین و مقررات آموزش عالی ، رویکرد سیستمی