اثر تمرینات ورزشی تناوبی شدید و کم شدت بر بیان ژن های TRF۱ و TRF۲ در عضلات اسکلتی کندانقباض و تندانقباض موش های نر نژاد C۵۷BL/۶: یک مطالعه تجربی

چکیده زمینه و هدف: فرآیند بیماری های مزمن و پیری با کاهش طول تلومر مرتبط است. هدف از انجام این تحقیق تعیین اثر تمرینات تناوبی شدید و کم شدت بر بیان ژن های عامل تکرار اتصال تلومری ۱ و ۲ (Telomere repeat binding factor ۱ and ۲; TRF۱ and TRF۲) در عضلات اسکلتی کند انقباض و تند انقباض موش بود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، ۲۴ سر موش نر نژاد C۵۷BL/۶ به صورت تصادفی به چهار گروه  ۶تایی شامل: کنترل پایه، کنترل، تمرینات تناوبی شدید (High-intensity interval training; HIIT) و تمرینات تناوبی کم شدت (Low-intensity interval training; LIIT) تقسیم شدند. تمرینات برای ۸ هفته (۵ جلسه در هفته) انجام شد. اندازه گیری بیان ژن های بافت های عضلانی به روش Real-time PCR انجام شد و داده ها با آنالیز واریانس دوطرفه و آزمون تعقیبی Tukey تجزیه ­و ­تحلیل شدند. یافته­ها: با مقایسه عضلات کند و تند انقباض (۷۹۱/۰=P)، مقایسه گروه های HIIT و LIIT (۱۶۴/۰=P) و نیز اثر تعاملی نوع عضله و شدت تمرین (۹۲۹/۰=P) در میزان بیان ژن TRF۱ تفاوت معناداری مشاهده نشد. بین میزان بیان ژن TRF۲ عضلات کند و تند انقباض در شدت های مختلف اثر متقابل معنارداری مشاهده نشد (۸۶۸/۰=P)، اما از نظر میزان بیان ژن TRF۲، گروه HIIT (۰۳۱/۰=P) و LIIT (۰۳۵/۰=P) در مقایسه با گروه کنترل افزایش بیش تری داشت. نتیجه­گیری: انجام تمرینات تناوبی HIIT و LIIT به طور مشابه موجب بهبود سیستم تلومری در عضلات اسکلتی هر دو نوع عضله شد و این سیستم، بیش تر از اثر طویل کنندگی طول تلومر توسط TRF۲ تاثیر پذیرفته است. واژه­های کلیدی: تمرینات تناوبی، عضلات اسکلتی کند و تند انقباض، TRF۱،  TRF۲

کلیدواژه ها:

Interval training ، ST and FT skeletal muscles ، TRF۱ ، TRF۲ ، تمرینات تناوبی ، عضلات اسکلتی کند و تند انقباض ، TRF۱ ،  TRF۲