بررسی اثرات کورکومین در روند درمان بیماران مبتلا به کووید- ۱۹ ؛ یک مطالعه مروری

سال انتشار: 1400
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 258

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

CSUMSMED07_343

تاریخ نمایه سازی: 20 دی 1401

چکیده مقاله:

مقدمه و هدف: کووید- ۱۹ دارای طیف وسیع ی از پیامدهای پاتوفیزیولوژیک از جمله آسیب ریوی ، افزایش پاسخ التهابی، انعقاد خون وآسیب اندام ها است. کورکومین یکی از ترکیبات فعال زردچوبه می باشد که به دلیل توانایی های دارویی خود به ویژه به عنوان یک عاملضد التهابی شناخته شده است، می تواند به عنوان یک نامزد بالقوه در رژیم درمانی فرض شود. هدف از انجام این مطالعه مروری، بررسیاثرات کورکومین در روند درمان بیماران مبتلا به کووید- ۱۹ می باشد.مواد و روش ها : این مطالعه در سال ۱۴۰۰ با جستجوی پیشرفته در پایگاه های اطلاعاتی و و ب سایت های معتبر علمی ازجمله science direct,google scholar,pubmed,scopus انجا م گردیده است. کلید واژه های مورد استفاده شامل کووید_ ۱۹ ،کورکومین، درمان و مقالات مرور شده از سال ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۱ می باشد. پس از جستجوی اولیه، تنها عنوان و چکیده از نظر ارتباط با اهدافمطالعه مورد بررسی قرار گرفت و مقالات غیر مرتبط حذف گردیدند. مقالات مرتبط با پژوهش نیز از طریق ابزا ر JBI مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها : کورکومین دارای اثرات بالینی مفیدی مانند اثرات ضد ویروسی، ضد درد، ضد التهابی، تب بر و ضد خستگی است که می تواندبرای مدیریت علائم بیمار مبتلا به کووید- ۱۹ موثر باشد. کورکومین دارای چندین مکانیسم مولکولی از جمله خواص آنتی اکسیدانی، ضدآپوپتوز و آنتی فیبروتیک با اثرات بازدارنده بر گیرنده های شبه Toll ، NF-κB ، سیتوکین ها و کموکاین های التهابی و برادی کینیناست شواهد که می تواند نقش بالقوهای در درمان کووید- ۱۹ داشته باشد. کورکومین را می توان برای جلوگیری از ورود ویروس به سلولو تکثیر آن و پیشگیری و ترمیم آسیب ناشی از کووید- ۱۹ در پنوموسیت ها، سلول های کلیوی، قلب، سلول های بنیادی خونساز و غیرهارزیابی کرد. تعدیل و اثر محافظتی کورکومین بر روی اختلالات مربوط به طوفان سیتوکین نیز مشاهده شده است.نتیجه گیری: استفاده ا ز کورکومین در درمان بیماران مبتلا به کووید- ۱۹ ، به عنوان یک گزینه درمانی جدید، باید مورد توجه قرار گیرد.

نویسندگان

زهرا اسدی

کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران

علی دلیرروی فرد

بخش طب اورژانس، دانشکده پزشکی، واحد توسعه تحقیقات بالینی بیمارستان امام خمینی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران

حمید یزدانی نژاد

کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایرا ن

رضا خدری

کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران

مائده علی اکبری

کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران

بهناز رمی

کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران