موضع نیایش و دعا در تفکر مولوی(با تکیه بر مثنوی)

نیایش و دعا از بدیهی ترین مسائل در حوزه دین پژوهی میباشد و به عنوان رابطه بین انسان و امر مقدس، در بین مورخان، الهیات دانان و تاریخ شناسان بر ضرورت آن به کرات تاکید شده است. نیایش و دعا در آثار عرفای اسلامی نیز دارای جایگاه ویژه ای بوده و آن را پلی برای ارتباط عالم ناسوت و ملکوت میدانند. مولانا جلال الدین به عنوان یکی از شاعران عارف، این مبانی را در مثنوی به صورت مستقیم و غیر مستقیم مورد توجه قرار داده است. اندیشه مولانا متاثر از دین اسلام و عرفان اسلامی است و ایشان از سر جذبه و دل مشغولی عرفانی درباره دعا، و حالات آن سخن میگویند. مولوی مدعی است که نیایش و دعا از خود خداوند بر انسان افاضه میشود و داعی در حقیقت خود خداوند است. این مقاله که به شیوه توصیفی- تحلیلی از مثنوی شریف استخراج شده است دیدگاه مولانا را در باب مفهوم دعا و نیایش و جلوه های آن بیان میکند.

کلیدواژه ها:

مولانا ، مثنوی ، نیایش و دعا ، اندیشه عرفانی