زیرساخت های اخلاقی رهبری و مدیریت در شاهنامه فردوسی

مقاله حاضر به زیرساخت های اخلاقی رهبری و مدیریت در شاهنامه فردوسی پرداخته است شاهنامه فردوسی ، به عنوان اثر بی بدیل حماسی ، اگر در چند خصیصه بارز خلاصه شود، مسلما مهم ترین خصیصه اش »تضاد و کشمکش « و تبعات مثبت و منفی حاصل از آن که به مثابه بن مایه ای عمیق ، بر سراسر داستان های این اثر هنری سایه افکنده است ، خواهد بود .نگاه فردوسی به اخلاق در جامعه را می توان به رهبران و مدیران نسبت داد نامید در مطالبی که ارائه می شود هیچ رتبه بندی اخلاقی از حیث کمیت و کیفیت مدنظر نیست ، ضمن اینکه آنچه می آید توصیه های اخلاقی شاهنامه شمرده نشود. هدف، نشان دادن دیدگاه های در خور توجه و برجسته فردوسی و ارائه راهکار و شیوه های مبتنی بر کنترل و حل تضادها و تعارضات میان فردی پیشامده در شرایط گوناگون است که می تواند الگویی قابل ملاحظه برای مدیران امروزی باشد. سوالی که مطرح است این که در توصیف فردوسی از مدیران، رهبران، شاهان، کارگزاران و پهلوانان چه ویژگیهای شخصیتی وجود دارد؟ آنان بر چه اصول اخلاقی در رفتار ارتباطی و کاری و مدیریتی پایبند بودند؟ و درنهایت به این نتیجه رسیده ایم که فردوسی با تبحر خاص یک مدیر مدرن، با اصول و نمود این علم کاملا آشناست و درصدد است تا بهترین تصمیمات را در موقعیتهای مختلف ، برای رهبران ومدیران اتخاذ و اجرایی کند و با احاطه کامل بر اوضاع حاکم ، افراد را با توجه به نیازشان برانگیزد و در شرایط به ظاهرمشابه ، تصمیمات متفاوت و متناسب بگیرد.

کلیدواژه ها:

زیرساخت های اخلاقی ، رهبری ، مدیریت ، شاهنامه فردوسی .