بررسی مفهوم آرمان شهر در شعر شاعران معاصر با تکیه بر اشعار مهدی اخوان ثالث،سیمین بهبهانی و طاهره صفار زاده

آرمان شهر، نمادی از یک جامعه آرمانی و بدون کاستی است . همچنین می تواند نمایان گر حقیقت دست نیافتنی باشد. بشر در طول تاریخ آرزومند دستیابی به جامعه ای بوده است که در آن به خواسته هایش برسد و معنویت را با آرامش روحی - روانی و بی یازی ن مادی درآمیزد. انسان از دیرباز در برابر ناکامی ها، بیدادگری ها و ناهمواری های زندگی سعی کرده، بر بال خیال و اندیشه سوار شده، طرح یک جامعه آرمانی را تصویر کند. انگیزه او از بیان این شهر خیالی این بوده است که از دردها و رنج های خود بکاهد و معایب و نواقص جامعه خویش را بازگو کند. از این اندیشه در شعر فارسی با نمادهای مختلفی یاد می شود که نتیجه نوعی غم غربت در نهان شاعر است که او را ه ب تخیل جامعه ای آرمانی سوق می دهد.ادبیات معاصر به خاطر جریان ها و شرایط حاکم بر ایران زمینه ساز مفاهیم آرمان شهری و مدینه فاضله در این دوره است . شاعران معاصر به دلیل خفقان سیاسی و اجتماعی و دست و پنجه نرم کردن با تمام مصائب و مشکلات که بر زندگیشان سایه افکنده بود، چه به صورت واضح ، چه به صورت استفاده از استعاره و نماد زبان به اعتراض گشودند و به بیان تمام مشکلات در زمینه اجتماعی و سیاسی و شخصی پرداختند. این پژوهش بر آن است تا به بررسی انواع امید و امیدواری و نمود های آرمان شهری و ناامیدی های حاصل از خفقان و مسائل جامعه در شعر سه شاعر معاصر، مهدی اخوان ثالث ، سیمین بهبهانی ، طاهره صفار زاده بپردازد.

کلیدواژه ها:

آرمان شهر ، شعر نو فارسی ، اندیشه درشعرنو ، شاعران معاصر ایران.