تاثیر تمرین های ادراکی حرکتی بر کنش های حرکتی کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی

هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر یک دوره تمرین های ادراکی حرکتی روی کنش های حرکتی کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی (DCD) بود. روش: به این منظور، تعداد ۳۴ کودک مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی در دامنه سنی ۱۰ تا ۱۲ سال به عنوان نمونه انتخاب  و به دو گروه کنترل و آزمایشی تقسیم شدند (۲۰ نفر در گروه کنترل و ۱۴ نفر در گروه آزمایشی قرار گرفتند) و در آزمون های پژوهش حاضر شرکت کردند. از پرسشنامه اختلال هماهنگی رشدی والدین ۷ (DCDQ- ۷) و آزمون تبحر حرکتی برونینکس- اوزرتسکی برای تشخیص کودکان DCD استفاده شد. برای بررسی کنش های حرکتی آزمودنی ها از آزمون تولید حرکات دویی، آزمون تصویرسازی کنشی و آزمون دانش استفاده از شیء استفاده شد. آزمودنی های گروه آزمایشی به مدت هشت هفته در برنامه تمرینی شرکت کردند، اما گروه کنترل در طول این مدت در هیچ برنامه ورزشی مدونی شرکت نکردند. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری (MANCOVA) نشان داد عملکرد آزمودنی های گروه آزمایشی نسبت به گروه کنترل در آزمون تولید حرکت های کنشی (در هر دو بخش حرکت های انتقالی و حرکت های غیرانتقالی) پس از دوره تمرینی به طور معناداری بهبود یافته است (۰۵/۰P< )؛ در حالی که تفاوت معناداری بین اجرای این گروه در دو آزمون تصویرسازی کنشی و دانش استفاده از شیء در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون دیده نشد (۰۵/۰P> ). نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد یک دوره برنامه تمرینی ادراکی- حرکتی باعث بهبود اجرا و تولید اعمال کنشی در کودکان مبتلا به DCD می شود در حالی که تاثیر معناداری روی برنامه ریزی اعمال کنشی این کودکان ندارد.

کلیدواژه ها:

DCD ، Developmental Delay ، Gesture Production ، Motor Praxis ، اختلال هماهنگی رشدی ، تاخیر رشدی ، تولید حرکت ها ، کنش حرکتی