ارزیابی تناسب سرزمین برای کاربری توسعه شهری و صنعتی با یک مدل پیشنهادی (مطالعه موردی: شهرستان جهرم)

آمایش سرزمین با توجه به ویژگیهای اکولوژیک سرزمین و شرایط اقتصادی اجتماعی آن، نوع استفاده بهینه از سرزمین را مشخص می سازد. در بسیاری از مناطق ایران، انتخاب کاربری (بویژه توسعه) و مدیریت زمین بدون توجه به قابلیت و توان سرزمین انجام می شود که سبب اتلاف سرمایه و کاهش ظرفیت محیطی می گردد. این تحقیق در شهرستان جهرم و با هدف اصلاح و توسعه مدل ارزیابی توان اکولوژیک توسعه شهری، روستایی و صنعتی در منطقه مطالعاتی انجام شد. روش های مورد بررسی شامل روش مخدوم بر اساس منطق بولین، روش های پیشنهادی حداکثر محدودیت (منطق بولین)، میانگین حسابی، میانگین هندسی و در نهایت کالیبره آن از طریق ادغام نقشه ها در GIS می باشد. نتایج نشان داد که روش های مبتنی بر میانگین هندسی و کالیبره آن بهتر از سایر مدل ها، توان محیط را برآورد کرده است. همچنین روش میانگین حسابی، پایین ترین دقت بین روش های موجود قلمداد شد. در ارتباط با کاربری توسعه صنعتی نیز مناطق پیشنهادی برای توسعه (طبقه ۱ و ۲) ۶/۷% از منطقه را تشکیل می دهد که این محدوده با توجه به پتانسیل بالای شهرستان در کشاورزی و باغبانی، به منظور توسعه صنایع مرتبط با این کاربری پیشنهاد می گردد.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، مدل پیشنهادی ، مدل ارزیابی توان اکولوژیک ایران ، میانگین هندسی ، ارزیابی چند معیاره