مقایسه توابع عملکرد محصولات و تخصیص آب آبیاری بر اساس روش های جدید و قدیم FAO در شبکه آبیاری زاینده رود

با توجه به کاهش منابع آبی، تخصیص بهینه آب در بخش کشاوزی بیش از پیش ضرورت پیدا می­کند.  بدین منظور، برنامه­ریزی بهینه آبیاری و تولید توابع عملکرد با توجه به منابع آب در دسترس و مراحل رشد، رویکردی است موثر در بهره­وری بهتر از آب.  این رویکرد با هدف حداکثر کردن تولید محصول با استفاده از روابط ارائه شده در سازمان خوارباروکشاورزی ملل متحد (FAO) در سال ۱۹۷۹ به کرات مورد توجه بوده است.  اما همین سازمان از سال ۲۰۰۳ تغییراتی در این روابط داد که کمتر مورد توجه قرار گرفته است.  مقایسه این دو روش در تولید توابع عملکرد و نحوه تخصیص آب، هدف این مقاله قرار داده شده است که روی چهار محصول گندم، جو، چغندر قند، و سیب زمینی در شبکه­های آبیاری زاینده رود به انجام رسید.  بدین منظور دو مدل بهینه­سازی برای تهیه برنامه آبیاری محصولات فوق در طول دوره رشد و با دور زمانی۱۰ روزه با هدف حداکثر کردن عملکرد بر اساس شرایط اقلیمی مربوط به خشکسالی سال آبی ۷۸-۱۳۷۷ توسعه یافت.  نتایج نشان می­دهد که رابطه جدید FAO عملکرد کمتری را برای محصولات در شرایط تنش آبی ارائه می­دهد.  اما از طرفی توزیع آب آبیاری طی دوره رشد یکنواخت­تر بوده است. 

کلیدواژه ها:

بهینه سازی تخصیص آب ، تنش آبی ، روابط FAO ، زاینده رود ، عملکرد محصولات