تجزیه و تحلیل رابطه محافظه کاری و اصولگرایی در ایران

سوال اصلی مقالهی فرارو این است که چه نسبتی میان محافظهکاری و اصولگرایی در ایران معاصر وجود دارد؟ مقالهبا استفاده از تحلیل ثانویه دادههای "پیمایش جهانی ارزش­ها"(WVS) بهدست آمده در موج پنجم، این نسبت را در قالب ۴ فرضیه آزمون نموده است. در این آزمون ابتدا محافظهکاری به سه بعد فرهنگی، اقتصادی و روانشناختی دستهبندی شد و سپس ارتباط آن با اصولگرایی بررسی گردید. بر اساس یافتههای مقاله اولا میان بعد فرهنگی محافظهکاری یا همان سنتگرایی و اصولگرایی در ایران رابطهی مثبت و معنادار دیده شد؛ ثانیا دو شاخص محافظه­کاری روانشناختی یعنی مقرراتی بودن و نیاز به امنیت بر روی گرایش به اصولگرایی تقریبا فاقد تاثیر بودند؛ ثالثا محافظهکاری اقتصادی یا تمایل به نابرابری اقتصادی با اصولگرایی تقریبا رابطهی معکوس و پایینی داشت؛ بهگونهای که این بعد از محافظهکاری به میزان محدودی حتی باعث گرایش بیشتر به اصلاحطلبی و نه اصولگرایی دیده شد. نهایتا و بر اساس این یافتهها میتوان گفت محافظهکاری در ایران به جای آنکه به شکل علیالحده نگرش سیاسی اصولگرایان محسوب شود، برعکس ابعاد و اجزای متجزای آن در میان حامیان دو طیف سیاسی اصولگرا و اصلاحطلب متفرق و پراکنده است. بالتبع همین پراکندگی و تفرق باعث میشود تا محافظهکاری در ایران نتواند در هیات یک ایدئولوژی منسجم، منبسط، یک دست و فراگیر ظاهر شود. به این معنا حداقل از حیث مبانی اجتماعی، محافظهکاری ایرانی قادر نیست مبانی تاسیس یک حزب سیاسی محافظهکار قوی را فراهم سازد.

کلیدواژه ها:

Economic Conservatism ، Cultural Conservatism ، Psychological Conservatism ، Principlism