مطلوبیت برنامه ی تحول و نوآوری در آموزش علوم پزشکی از منظر سیاست گذاری: مطالعه ترکیبی

مقدمه: برنامه تحول و نوآوری در آموزش پزشکی، ره آورد سیاست گذاری کلان در آموزش علوم پزشکی است. این پژوهش به منظور بررسی مطلوبیت برنامه تحول و نوآوری از منظر سیاست گذاری انجام شد. روش ها: پژوهش به روش ترکیبی انجام گرفت. در بخش کیفی، پس از مطالعات کتابخانه ای و مصاحبه با خبرگان، ابزار پژوهش طراحی گردید. جامعه آماری شامل خبرگان کشوری برنامه بود و نمونه ی هدف مند انجام شد. پرسش نامه مشتمل بر ۱۴ گویه با استفاده از طیف لیکرت و با نمره ۱ تا ۵ طراحی گردید که پس از تایید روایی صوری و روایی محتوا و پایایی با آزمون آلفای کرونباخ ۹۱/۰ استفاده شد. ارزیابی مطلوبیت برنامه به سه صورت نامطلوب (۱ تا ۳۳/۲)، نسبتا مطلوب (۳۴/۲ تا ۶۶/۳) و مطلوب (۶۷/۳ تا ۵) انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها در بخش کمی با استفاده از آماره های توصیفی، آزمون t و تحلیل واریانس انجام شد. نتایج: "توجه به ارتقای کیفیت آموزش عالی سلامت"و"خالی از ابهام بودن و غامض و پیچیده نبودن برنامه"به ترتیب با نمرات ۸۵/۰±۴و ۰۴/۱±۴۵/۲، بیش ترین و کم ترین نمره مطلوبیت را کسب نمودند. ارزیابی مطلوبیت برنامه تحول و نوآوری از حیث انطباق با گویه های سیاست گذاری در ۸ گویه، نسبتا مطلوب و در ۶ گویه، مطلوب بود و هیچ گویه ای نامطلوب نبود. میانگین نمرات از حیث جنسیت، سابقه کار و مدرک تحصیلی، مرتبه علمی، سن و محل خدمت تفاوت معناداری نداشت. نتیجه گیری: سیاست گذاری برنامه تحول و نوآوری از مطلوبیت نسبی تا کامل برخوردار است. با توجه به پیچیدهتر، دشوارتر و تخصصیتر شدن پیوسته فضای نوآوری در عصر حاضر و تنوع بسیار بازیگران این عرصه، به منظور اجتناب از عارضه های احتمالی این برنامه ی توسعه ای کلان، رصد مستمر تحقق سیاست ها با رویکرد ماموریت‎گرایی مورد تاکید است.

کلیدواژه ها:

Program of developments and innovations ، policymaking ، medical science education ، برنامه تحول و نوآوری ، سیاست گذاری ، آموزش پزشکی