نقش اعتقاد به جهان بینی توحیدی در تربیت بشر

در جهان­بینی توحیدی هدف از خلقت بشر، تربیت و رشد ملکات انسانی اوست اما سوال اساسی اینست که از چه طریقی انسان می­تواند به این مهم دست یابد؟ اولین مرتبه هدایت که سبب حرکت انسان بسوی کمال و تربیت می­شود اندیشیدن و تفکر در هدف خلقت، خالق جهان، عدل الهی و .... است که پاسخ صحیح به آنها زمینه رشد و تربیت بشر را فراهم می­آورد، چرا که تا اعتقادی در انسان شکل نگیرد حرکتی در او پدید نمی­آید. جهان­بینی توحیدی متکفل پاسخ دادن به این سوالات است. در این جهان­بینی، جهان و موجودات با هدف حکیمانه­ای خلق شده­اند، به طوری که زندگی انسان معنا می­یابد و در او شوق حرکت به سوی رشد و کمال ایجاد می­شود اما در مقابل جهان­بینی مادی، انسان را در ورطه پوچی و خودمحوری و منفعت­پرستی و ... فرو می­برد، که اینها موجب سقوط انسان از کمالات و فضائل انسانی می­شود. از آنجا که تربیت به معنای فرآیند یاری رساندن به متربی برای ایجاد تغییر تدریجی در گستره زمان در یکی از ساحت­های بدنی، ذهنی، روحی و رفتاری به منظور دست­یابی وی به کمال انسانی و شکوفا کردن استعدادهای اوست، جهان­بینی توحیدی مسیر و چگونگی این فرآیند را تبیین می­کند. آنچه در این تحقیق در پی آن هستیم؛ بررسی اثر اعتقاد به مبانی توحیدی در رشد و تربیت بشر به شیوه تحلیلی- توصیفی هستیم. امید است که راه­گشا باشد