بررسی میزان زیست پذیری شهری در محلات دروازه دار در کلان شهر تبریز

محلات دروازه دار، مجموعه های مسکونی هستند که از طریق موانع کالبدی و فیزیکی مانند دیوار از سایر نواحی جدا شده اند. این مجتمع ها در قالب سه بخش شامل؛ سبک زندگی، منزلت اجتماعی و محیط های ایمن تقسیم بندی می شوند. با توجه به انواع مشکلات زیست محیطی و اقتصادی و اجتماعی رشد افقی و پراکنده شهری و همچنین ضرورت تامین مسکن به ویژه در کلان شهرها، برنامه-ریزی و طراحی محلات دروازه دار جهت پاسخ گویی به نیازهای شهروندان کاملا ضروری است. بررسی و تحلیل مفهوم زیست پذیری در محلات دروزازه دار و مشخص نمودن عوامل اصلی موثر در زیست پذیری این نوع از مجتمع های زیستی از اهداف این تحقیق می-باشد. تحقیق حاضر از نوع کاربردی و توسعه ای می باشد و روش بررسی آن به صورت توصیفی – تحلیلی می باشد. نتایج این تحقیق نشان داد که بر اساس معیارها مشخص شده و مطابق شاخص های ترکیبی، میزان زیست پذیری در محلات دروازه دار مورد مطالعه با میانگین ۲۵/۳ در حد نسبتا مطلوب قرار دارد. از نتایج دیگر پژوهش می توان به تاثیر محلات دروازه دار در افزایش میزان پایداری اجتماعی ساکنین و ارتقای میزان سرمایه اجتماعی و امنیت بعد از سکونت در محلات دروازه دار اشاره نمود.

کلیدواژه ها:

زیست پذیری ، محلات دروازه دار ، پایداری اجتماعی ، امنیت شهری ، تبریز