تبیین جامعه شناختی قانون گریزی و عوامل موثر بر آن (مورد مطالعه دانشجویان تهرانی)

قانون گریزی فارغ از میزان بروز و ظهور آن در نگرش ها و رفتارهای دانشجویی، قطعا موضوعی است که نیازمند بررسی جدی است. این پژوهش به دنبال این است که میزان قانون گریزی در بین جمعیت موردمطالعه چقدر است و چه عوامل جامعه شناختی با قانون گریزی رابطه دارند. بدین خاطر، با استفاده از روش پیمایش و ابزار پرسشنامه در نمونه ای ۴۰۰ نفره از دانشجویان دانشگاه های وزارت علوم در تهران، به بررسی مسئله پژوهش پرداخته است. یافته ها نشان داد میزان قانون گریزی در میان دانشجویان تهران در حد متوسط رو به پایین بوده است. درحالی که میانگین شاخص های کل دینداری، احساس محرومیت نسبی و احساس نابرابری نشان دهنده سطح متوسط رو به بالای این شاخص ها در میان دانشجویان هستند. نتایج حاکی از این است که رابطه شاخص کل دینداری و تمام ابعادش با قانون گریزی نسبتا ضعیف و معکوس می باشد؛ یعنی با افزایش میزان دینداری دانشجویان، میزان قانون گریزی آن ها کاهش می یابد. در مورد متغیر احساس محرومیت نسبی، روابط تنها در بعد فردی احساس محرومیت و قانون گریزی معنی دار است. در واقع، افزایش بعد فردی احساس محرومیت نسبی همسو با افزایش قانون گریزی در میان دانشجویان است و اینکه ارتباط بین احساس نابرابری و قانون گریزی، معنی دار نبوده است. نهایتا در مورد متغیرهای زمینه ای نیز، مقاطع تحصیلی و سنین کمتر در معرض آسیب پذیری بیشتری قرار داشته اند. همچنین نتایج حاکی از آن است که سیاست گذاری ها باید عمدتا معطوف به مقاطع تحصیلی پایین تر و دانشجویان سنین پایین باشد.

کلیدواژه ها:

قانون گریزی ، دینداری ، احساس نابرابری ، احساس محرومیت نسبی ، دانشجویان