لزوم توجه مدیریت شهری به تامین مسکن پایدار

چکیدهشهرنشینی اشاره به افزایش زندگی افراد در مناطق شهری دارد (Chaolin, ۲۰۲۰: ۱۴۱). رشد شتابان این پدیده در قرن حاضر همراه با انقلاب انفورماتیک و سیر صعودی افزایش جمعیت، نشان از تغییر، دگرگونی و استحاله ساختار شهری دارد (شعبانی و رفیعیان، ۱۳۹۴: ۲۰). چنین تغییری ابعاد اقتصادی، اجتماعی و کالبدی شهرها را تحت تاثیر خود قرار داده است (مدانلو جویباری و میرکتولی، ۱۳۹۱: ۱۱۴). در این رابطه مسائل مربوط به آلودگی، تراکم و ازدحام، مصرف سوخت و فرم های نامنظم ساختمانی نگرانی ها در مورد رشد و توسعه شهری لجام گسیخته را به یک بحث و جدل جهانی تبدیل کرده است (Said et al, ۲۰۰۹: ۱۴). یکی از مهمترین این مباحثات، مسکن و شاخص های پایداری آن است. مسکن یکی از ضروریات اساسی نزدیک به زندگی انسان است که به طور مستقیم بر انسان تاثیر خواهد گذاشت (Yip et al, ۲۰۱۷: ۵). مطالعات مربوط به مسکن دارای خصلت چند رشته ای است و ریشه در علوم مختلفی از جمله جامعه شناسی، اقتصاد، فناوری، مطالعات سیاست، مهندسی ساختمان و طراحی شهری دارد (Mete; Xue, ۲۰۲۰: ۲). با تداوم توسعه شهرها، پیش بینی ها حاکی از افزایش هرچه بیشتر آلودگی های زیست محیطی در مناطق شهری می باشد. به دنبال این تحولات و نگرانی ها، نظریه توسعه پایدار که پیدایش آن به دهه های آخر قرن بیستم باز می گردد؛ بیش ازپیش قوت گرفت. در این میان با توجه به نقش پررنگ شهرها در پیدایش ناپایداری، نظریه توسعه پایدار شهری از اهمیت فراوانی برخوردار گردیده و با توجه به اثرات گسترده مسکن بر محیط های شهری در راستای تحقق اهداف توسعه پایدار شهری، بخش مسکن نقش بسیار مهمی را در این میان بر عهده دارد (بزی و همکاران، ۱۳۸۹: ۲۵).