روابط ساختاری هسته ارزشیابی خود، هیجان مثبت و خوش بینی با معنا در زندگی در دانشجویان؛ نقش میانجی امید به آینده

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف روابط ساختاری هسته ارزشیابی خود، هیجان مثبت و خوش بینی با معنا در زندگی در دانشجویان با بررسی نقش واسطه ای امید به آینده انجام شد. روش ها: بدین منظور تعداد ۱۶۶ نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان (۹۹ نفر پسر و ۶۷ نفر دختر) به شیوه نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند و به مقیاس های هسته ارزشیابی خود (جاج و همکاران، ۲۰۰۳)، معنادرزندگی (MLQ) استگر و همکاران (۲۰۰۶)، عاطفه مثبت و منفی (داینر و همکاران، ۲۰۱۰)، جهت گیری زندگی شی یر و کارور (۱۹۸۵) و امیدواری اسنایدر (۲۰۰۰) پاسخ دادند. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که امید به آینده نقش واسطه ای در رابطه بین بین مولفه های هسته ارزشیابی خود، هیجان مثبت و خوش بینی با معنا در زندگی ایفا می کند. یافته ها از برازندگی مناسب ساختار فرضی متغیرهای پژوهش حمایت کرد و نتایج حاکی از وجود همبستگی معنادار بین مولفه های هسته ارزشیابی خود، معنا در زندگی، هیجان مثبت و خوش بینی بود. نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش می توان گفت که متغیرهای امید، هسته ارزشیابی خود، هیجان مثبت و خوش بینی در فرایند معنایابی دانشجویان نقش مهمی ایفا می کنند. این نتایج در کنار تایید یافته های پیشین دارای تلویحات کاربردی در زمینه ارتقای امید به آینده در دانشجویان می باشد.  

کلیدواژه ها:

core self-evaluation ، positive emotion ، optimism ، meaning in life ، hope ، هسته ارزشیابی خود ، هیجان مثبت ، خوش بینی ، امید ، معنا در زندگی