تاملی بر مقررات گذاری خودتنظیمی در فضای سایبر

از بدو ورود فضای سایبر به زندگی بشر، تاکنون شیوههای گوناگونی در خصوص نظام مندسازی آن مطرح شده است. در این میان خودتنظیمی که به دستوردهی خصوصی و مقررات گذاری غیرمتمرکز تعبیر میشود، به عنوان روشی کارا مورد توجه حقوقدانان قرار گرفته است. این رویکرد که تابعی از گفتمان جدایی انگاری فضای سایبر است، شیوه مقررات گذاری ملی را برای تنظیم فضای سایبر ناکارامد میداند. «پرسش جدی در ارتباط میان خودتنظیمی و فضای سایبر آن است که چارچوبهای نظری خودتنظیمی در فضای سایبر چه بوده و چه نقاط قوت و ضعفی بر آن شیوه مترتب است؟». پژوهش پیش رو با کاربست روش توصیفی-تحلیلی، معماری فضای سایبر را برخاسته از ارتباط نظاممند لایهها، مسائل و بازیگران گوناگون دانسته و آن را مرزی جدید و محدودهای نو به شمار آورده است. با توجه به این مشخصه میتوان خودتنظیمی را شیوهای کارامد در مقررات گذاری نه تمامی لایهها و مسائل، بلکه در موارد زیرساختی و فیزیکال به ویژه اعمال تصدی گرایانه محسوب کرد.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی ، دستوردهی خصوصی ، فضای سایبر ، مقررات گذاری غیرمتمرکز