بررسی حاشیه نشینی در عدالت اجتماعی و شهرداری تهران

بدون شک مفهوم رفاه اجتماعی، وابستگی مستقیم با عدالت اجتماعی دارد این مفهوم اگرچه همواره در عرصه اخلاق وجنبش های سیاسی مطرح بوده ولی در عرصه برنامه ریزی کمتر مجال ظهور داشته است. یکی از اهداف برنامه ریزی شهری تامین مناسب خدمات عمومی است. امکانات جدید در حیات شهری نه تنها از طریق سازماندهی مطلوب فنی بلکه از طریق درک دقیق جامعه شناختی در دسترس ما قرار می گیرند. میزان تقاضا جهت سکونت در مناطقی که از خدمات عمومی مناسب تری برخوردارند نسبت به مناطقی که از این مزیت محرومند بیشتر است. تراکم های زیاد، محیط های ناسالم را از جهات بهداشتی و امنیتی به وجود می آورد. از لحاظ سیمای شهر نیز بافتهای خالی، ناهنجاری بصری را در پی دارند. به عبارتی میزان و چگونگی خدمات شهری نقشی موثر در جابجایی جمعیت و تغییرات جمعیتی در مناطق شهری داشته است، در حقیقت سازمان فضایی متعادل در شهرها، نوعی از پایداری شهری است و این پایداری زمانی ایجاد می شود که هماهنگی و سازگاری منطقی بین پراکنش جمعیت و توزیع خدمات در شهرها به وجود آید. مهم ترین عاملی که بر توزیع فضایی جمعیت در مناطق شهری موثر است، توزیع خدمات در شهرها می باشد. سکونت اقشار کم درآمد در مکان هایی که جاذب سایر گروه های اجتماعی نیست ، به تمرکز فقر می انجامد و این فرایند به جدایی گزینی طبقه کم درآمد از سایر گروه های اجتماعی منجر می شود

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: حاشیه نشینی ، عدالت اجتماعی ، مدیرت شهری ، شهرداری تهران.