بررسی رابطه بین توسعه منابع انسانی با وفاداری سازمانی کارکنان دانشگاه علومپزشکی همدان

سال انتشار: 1401
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 204

فایل این مقاله در 15 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

TATAS01_187

تاریخ نمایه سازی: 12 آذر 1401

چکیده مقاله:

هدف از این پژوهش، بررسی رابطه بین توسعه منابع انسانی با وفاداری سازمانی کارکنان دانشگاه علوم پزشکی همدان می باشد.پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر ماهیت و روش، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش را تعداد۵۵۰ نفر از کارکنان دانشگاه علوم پزشکی همدان شامل می شود. که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای و با استفاده از جدول کرجسی و مورگان به تعداد ۲۲۵ نفر انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه توسعه منابع انسانی شای ۲۰۰۴ و پرسشنامه وفاداری کارکنان ولز و همکاران ۲۰۱۱ بود.روایی محتوایی پرسشنامه ها مورد تائید استاد راهنما قرار گرفت. پایایی ابزار پژوهش، از طریق آلفای کرونباخ ۰/۹۴ برای پرسشنامه توسعه منابع انسانی ۰/۸۵ برای پرسشنامه وفاداری سازمانی برآورد گردید. جهت تحلیل داده ها از شاخص های آمار توصیفی و از روش های آمار استنباطی (آزمون t تک گروهی، آزمون کالموگروف اسمیرونوف، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه( استفاده شده است. یافتهها نشان داد که وضعیت توسعهمنابع انسانی پایینتر از سطح متوسط، وفاداری سازمانی بالاتر از سطح متوسط میباشد. بین توسعه منابع انسانی و وفاداریسازمانی رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. نتایج تجزیه و تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که از میان مولفه های توسعهمنابع انسانی، مولفه آموزش کارکنان و تسهیم دانش توانایی پیش بینی وفاداری کارکنان را دارد. به مسئولان مربوطه در معاونتبرنامه و بودجه پیشنهاد می گردد که نسبت به ایجاد شرایط مطلوب برای اجرای مستمر دوره های آموزشی برای کارکنان خوداهتمام ورزند، از برنامه های مختلف تشویقی برای کارکنانی که کارها را دقیق تر انجام می دهند، استفاده شود. همچنین از طریقبرگزاری دوره های آموزشی، ویژگی های شخصیتی مثبت و اخلاقی مانند خوش بینی، امیدواری و وفاداری را در سازمان اشاعهدهند و نیز میل به وفاداری سازمان را، از طریق متناسب ساختن بیشتر شغل کارکنان با توانمندی ها، بهبود ارتباطات بین فردی و سازمانی، مشارکت دادن بیشتر کارکنان در تصمیم گیری ها، بهبود بخشند

نویسندگان

حمیده کریمی

کارشناسی ارشد رشته آموزش و بهسازی منابع انسانی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان

سیروس قنبری

استاد گروه علوم تربیتی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان