بهسازی مدیریت و توسعه بافت فرسوده به منظور بهبود مدیریت شهری

امروزه با رشد روزافزون شهرنشینی، مشکلات شهری بیش از هر زمان دیگری دامن گیر شهرهای کشور گردیده؛ این مشکلات با تاثیرگذاری بر تمامی جنبه های شهرنشینی، روابط منطقی زندگی شهرنشینی را نا به سامان نموده، کیفیت کلی و قابلیت زندگی در آن ها را به شدت کاهش داده و زمینه ناپایداری در آن ها را فراهم کرده است. مشکلات یادشده، ریشه های گوناگونی داشته که از جهات مختلف قابل بررسی است. ضوابط ساخت وساز می تواند ابزار مهمی در جهت کنترل توسعه های شهری باشد و نه تنها از بی هویتی توسعه های جدید شهری بکاهد که از توسعه بافت های فرسوده شهر نیز جلوگیری نماید. درواقع از طریق ضوابط و مقررات شهرسازی در چارچوب توسعه پایدار می توان با تخصیص توزیع و ساماندهی، فرم، فضا و فعالیت ها، محیط های انسان ساخت به ویژه بافت های فرسوده را مطلوب تر، توسعه شهری را کنترل و رابطه ای سازگار با محیط های طبیعی به وجود آورد. همچنین می توان سازوکاری برای توزیع بهینه خدمات و عدالت اجتماعی فراهم آورد، بهره وری اقتصاد شهری را ارتقاء داد، هویت فرهنگی شهر را تقویت کرد و در مقابل حوادث غیرمترقبه طبیعی نیز میزان آسیب پذیری را کاهش داد؛ بنابراین با توجه به نقش قوانین و مقررات و سیاست های شهرسازی در مورد ساماندهی بافت های فرسوده، توجه به آن ضروری است. این مقاله با در نظر داشتن معیارهای شناسایی بافت های فرسوده از یک سو و نارسائی ها و مشکلات موجود در مدیریت شهری از سوی دیگر به بررسی آن در بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده و میزان توفیق آن ها می پردازد.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: مدیریت شهری ، بافت فرسوده ، بهسازی ، مدیریت ، بهبود مدیریت.