نقش شهرنشینی در ایران بر مشارکت شهروندان در مدیریت شهری

بسط تعاملات مستمر و پایدار شهرداری با شهروندان، انجمن ها، کانون ها، موسسات و تشکل های فرهنگی، هنری، علمی و اجتماعی غیردولتی جهت تقویت انسجام شهرداری با محیط و فضای شهری از جمله مهمترین سازوکارهای توسعه مدیریت شهری است. توسعه ناهمگون و نامتوازن از مسایل اساسی توسعه در جهان امروز محسوب می شود که به سیطره بخش سخت افزاری (عقلانیت ابزاری) بر بخش نرم افزاری (عقلانیت تفاهمی) در حیات اجتماعی منجر شده است. در ایران هم تجربه بیش از ۷۰ سال برنامه ریزی توسعه نشان می دهد که توسعه اقتصادی یعنی تاکید بر ابعاد مادی و سخت افزاری بیش از توسعه فرهنگی و اجتماعی مورد توجه قرار گرفته است. مدیریت شهری هم تحت تاثیر ابعاد سخت افزاری توسعه در ایران تاکنون آن چنان که باید نتوانسته به عنوان یک نهاد عمومی، تعامل و پیوند خود را با گروه ها و اقشار اجتماعی و شهرنشینان مستحکم کرده و در راستای انتظارات، نیازها و توانمندسازی شهروندان و بهینه سازی زیست شهری اقدامات و فعالیت های خود را اثربخش ساخته و کارآمدی خود را به ظهور برساند. تجربه چندین دهه رشد و گسترش شهری و برنامه ریزی و اقدامات و عملکرد مدیریت شهری حکایت از تسلط نگاه سخت افزاری و مکانیکی بر نگاه نرم افزاری و ارگانیکی و غلبه ساختار سیستم نهاد بر ساختار مردم نهاد در مجموعه اداره شهر دارد.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: فرهنگ ، مدیریت شهری ، شهرنشینی ، مدیریت شهری.