تناظر قرآن و انسان در حکمت صدرایی و نتایج این رویکرد در زبان دین

مقاله ی حاضر به بررسی تناظر قرآن و انسان در حکمت متعالیه می پردازد و ناظر به کاربرد حقیقی و غیراعتباری زبان دین در اسلام (زبان قرآن) با رویکرد حکمت متعالیه است. این نوشتار ضمن طرح اهم مسائل و مبانی حکمت متعالیه، دیدگاه خود را در بحث زبان دین و قرآن بیان می کند. همچنین با عنایت به تئوری ترکیبی زبان دین و مراتب مختلف دین، لزوم توجه به ساحت انفسی زبان قرآن را متذکر می شود. در طی این مقاله، خواننده ضمن مرور اجمالی نظریات گوناگون در باب زبان دین و قرآن، به افق های درخور تاملی در این مساله راه می یابد. همچنین نظرهای متمایز مفسران در باب مساله ی «لسان قوم» مورد بررسی قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

: ۱- زبان دین ، ۲- حکمت متعالیه ، ۳- روح معنی ، ۴- تفسیر انفسی ، ۵- لسان قوم