نقش آزمایش های «دی. ان. ای» در ثبوت و عدم ثبوت نسب و جرائم از دیدگاه فقه اهل بیت ع و فقه حنفی

ثبوت نسب از اهمیت زیادی برخوردار است و شریعت به آن اهتمام خاصی داشته حتی با قرعه نیزبرای اثبات نسب استفاده می شود.با پیشرفت علم راه هایی برای ثبوت نسب و جرائم در اختیار انسان ها قرار گرفته است که یکی از این راه ها آزمایش های ژنتیکی و تست دی ان ای(DNA)است.از نظرپزشکی ثبوت نسب  و جرائم از طریق  ژنتیک و دی ان ای امرمسلمی است  ولی نگاه  دین  و شریعت در این مورد چیست؟ آیا فقهای اسلامی نیز آزمایش های ژنتیکی را می پذیرند یا آن را حجت ندانسته و رد می کنند؟سوالاتی است که مطرح می باشد. مقاله حاضر بر آن است که نقش آزمایش های ژنتیکی و دی.ان.ای و امکان استناد به آن را در دعاوی اثبات نسب و جرائم از دیدگاه  و آراء فقهاء مذهب اهل بیت(ع) و مفتیان احناف مورد بررسی قرار دهد. یافته های مقاله: .فقهای مذهب اهل بیت(ع)  درحجیت این گونه آزمایش ها برای اثبات نسب و جرائم اختلاف نظر دارند؛برخی به حجیت این ادله، در صورت حصول علم؛ و گروهی بر عدم حجیت آن معتقدند. در مذهب احناف نیز بین مفتی ها اختلاف نظر وجود دارد که برخی آن را منکر شدند برخی دیگر با شرائط آن را قابل قبول دانسته اند.

کلیدواژه ها:

دانش پزشکی ، ژنتیک ، دی.ان.ای ، نسب ، جرائم ، فراش