بنمایه های پایداری مشترک در اشعار طاهره صفارزاده و سمیح صباغ

شاعران همواره در تحریک و دعوت مردم به بیداری و پایداری در جامعهای که ملت آن مورد ظلم و ستم قرار گرفته باشند نقشبسزایی ایفا کردهاند؛ بدین ترتیب نوعی از ادبیات به نام ادبیات پایداری شکل گرفته است. این ادبیات در دوره معاصر در کشورهایاسلامی منطقه خاورمیانه؛ به ویژه فلسطین و ایران وضعیت فو قالعادهای پیدا کرده است و شاعرانی پدید آمدهاند که با روح واحساس عمیق خویش به درک مشکلات جامعه خویش برآمدهاند. طاهره صفارزاده و سمیح صباغ دو شاعر از ایران و فلسطینهستند که به عنوان نماینده ادبیات پایداری در کشورشان شناخته میشوند. این مقاله به روش توصیفی و تحلیلی بر اساسمکتب آمریکایی ادبیات تطبیقی، بن مایه های مشترک پایداری در اشعار این دو شاعر را مورد بررسی قرار داده است؛ در پایان اینپژوهش مشخص شد که مضامینی چون عشق به وطن، تشویق به بیداری و قیام، مبارزه با استعمار، ظلم ستیزی و برملا ساختنچهره ظالمان، ایجاد امید به آیندهای روشن، توجه به مساله جنگ، بزرگداشت مقام مبارزان و شهیدان در اشعار هر دو مشترکمی باشد و در این موارد دارای دیدگاه های نزدیک به هم هستند و هر دو از زبانی نمادین و گاه بیپرده بهره می گیرند و توانسته انددر مخاطبان خود تاثیر گذاشته و آ نها را به پایداری در برابر دشمنان فرا خوانند و از انواع مولفه های تصویری بهره گیرند.

کلیدواژه ها:

طاهره صفارزاده ، سمیح صباغ ، ادبیات پایداری ، مضمون مشترک