ساخت و بررسی مقایسه ای دو نوع نانوکپسول کیتوزان- دکستران سولفات حامل آنزیم آلفا آمیلاز

مقدمه و هدف: آلفا آمیلاز از آنزیم های هیدرولازی در تجزیه نشاسته است و کاربردهای وسیعی در زیست فناوری و صنایع مختلف دارد اما همانند سایر آنزیم ها حساسیت و پایداری پایین، باعث محدودیت استفاده از آن می شود. تثبیت آنزیم، بهترین روش برای افزایش پایداری آن ها است. مواد و روش ها: در این پژوهش برای اولین بار، تثبیت آلفا آمیلاز درون نانوکپسول های ساخته شده از پلیمرهای کیتوزان و دکستران سولفات انجام شد. نانوکپسول دیگری نیز پس از عامل دار کردن کیتوزان با گروه کربوکسیل ساخته شد و بازده تثبیت و حساسیت به pH آنها در نانوکپسول های سنتز شده با نسبت های مختلف دکستران سولفات مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج: بازده تثبیت آلفا آمیلاز در نانوکپسول معمولی و نانوکپسول با کیتوزان عامل دار به ترتیب برابر با ۷۰ و ۸۰ درصد بود. میزان کپسوله شدن در نانوکپسول های کربوکسیل دار همواره بیشتر از نانوکپسول های معمولی بوده و این روند در مورد تمام نسبت های مختلف دکستران سولفات مشاهده شد. به علاوه این نانوکپسول رفتار حساس به pH را به خوبی از خود نشان داد. از سوی دیگر میزان تورم و سرعت رهاسازی آنزیم در pH های ۱.۲، ۵ و ۷.۴ در نانوکپسول کربوکسیله کاهش یافت و در نتیجه نانوکپسولی پایدارتر و با سرعت رهایش آهسته تر به دست آمد (۰۰۱/۰ p < /span><). به علاوه این نانو کپسول در محافظت از فعالیت آنزیم در برابر شرایط محیطی نیز موفق بود. نتیجه گیری: با کربوکسیله کردن، خواص سطحی کیتوزان بهبود یافت و نانوذره پایدارتری نسبت به کیتوزان معمولی حاصل شد؛ بنابراین از این نوع نانوکپسول می توان برای تحویل خوراکی بسیاری از داروها به خصوص مولکول های پروتئینی استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

نانوذره ، آلفا آمیلاز ، دکستران سولفات ، کپسول دار کردن ، کیتوزان