مولانا و مکتب پانته ایسم

یکی از بزرگان نام آور عرصه زبان و ادبیات فارسی، حضرت مولانا جلالدین محمد بلخی است. اثر بزرگ این شخصیت، مثنوی معنوی است که به قرآن شعر فارسی مشهور است. مثنوی مولانا اثر عظیم ادبی، عرفانی است که صرف نظر از ارزش ادبی آن به عقیده ی بسیاری از مثنوی پژوهان دایره المعارفی از عرفان و تصوف ایران اسلامی است، به گونه ای که از هیچ مهمی در این کتاب فروگذار نشده است. مولانا در اثر شگرفت خود "مثنوی" مفاهیم بلند عرفانی از جمله «وحدت وجود» را محصور شعر خود نموده است. نظریه وحدت وجود یکی از عمیق ترین دستاوردهای عرفان و یکی از اسرار تاریخ اندیشه بشر است. در اندیشه وحدت وجودی عالم همه اوست و سرتاسر هستی یک وجود بیش نیست و همه عالم مظاهر و جلوه های تجلی یک حقیقت واحدند، حق دارای یک تجلی ازلی است و آن عبارتست از تجلی ذات الهی در صور جمع ممکنات که امری معقول است و وجود عینی ندارد. نظر وحدت وجودی مولانا مبتنی بر شهود قلبی و تجربه عرفانی است که از احساس قرب شروع و به وحدت و یگانگی که همان قناست ختم می شود. در نتیجه وحدت وجود را می توان محوری ترین مفهوم در عرفان اسلامی نامید. در این تحقیق نظریات وحدت وجودی مولانا در قالبی طبقه بندی شده به تصویر کشیده شده است.

کلیدواژه ها:

مولانا ، وحدت وجود ، مثنوی ، عرفان