مدیریت حمل و نقل شهری و کنترل اثرات و راهکارهای زیست محیطی آن

افزایش روزافزون سفرهای شهری و استفاده بی رویه از ناوگان موتوری، به ویژه خودرو شخصی و پیامدهای نامطلوب آن از جمله افزایش بی رویه مصرف سوخت، تدوین راهبردها و راهکارهای مناسب را برای برنامه ریزی و مدیریت منابع انرژی ضروری می کند. روند سریع توسعه شهرنشینی منجر به افزایش تقاضا برای زیرساختها نظیر تامین آب آشامیدنی، شبکه برق و ایجاد امکانات حمل و نقل و .... گردیده است. عدم کفایت سیستم موجود یا مدیریتهای موازی در بخش مدیریت ترافیک شهری موجب افزایش فاصله بین تقاضا و عرضه امکانات حمل و نقل گردیده است. ترافیک، افزایش قابل توجه زمان جابه جائی، افزایش تصادفات، آلودگی صدا و نزدیک شدن میزان آلودگی هوا به مرزهای تهدید سلامت انسانی از تبعات سیستم حمل و نقل ناپایدار در مناطق شهری می باشد. پایداری تنها با ایجاد تغییرات در طراحی، الگوهای استفاده و مدیریت وسایل نقلیه حاصل نمی شود بلکه با ید تغییراتی در نحوه تفکر نسبت به شناخت و ارزشیابی راهکارهای ممکن برای حل مشکلات حمل و نقل ایجاد گردد. در بسیاری از شهرهای در حال توسعه، افراد کم درآمد با اتوبوس، پاراترانزیت، دوچرخه یا پیاده سفر می کنند. مدیریت ترافیک با اتخاذ سیاست هایی می تواند جای وسایل نقلیه، خود مردم را به مثابه هدف در نظر بگیرد. بدین ترتیب اقداماتی که برای گونه های اتوبوس، دوچرخه و عابر پیاده صورت می گیرند، با سیاست هایی برای کاهش فقر انجام می شوند. در همین راستا رویکرد حمل ونقل یکپارچه یکی از راهبردهای دستیابی به حمل ونقل پایدار است؛ سامانه ای که امکان دسترسی مناسب را برای همه اقشار جامعه فراهم کرده، هزینه های اقتصادی را تعدیل و زمینه آلودگی های زیست محیطی را کاهش دهد.