معرفی مصالح ساختمانی زیست تخریب پذیر و پایدار، در سازگاری با اصولمعماری ایرانی

طراحی ساختمانها اغلب این چالش اتفاق افتد که به دائمی نبودن آن بی توجهی شود. اغلب طراحان و معماران، تمرکز خود را بر ساکنان و کاربری ابنیه قرار می دهند و از یاد می برند که هر بنایی، روزی با مسئله ی تخریب به صورت طبیعی یا مصنوعی، مواجه خواهد شد. لذا یکی از پرسش های اصلی در راستای توجه به اصول معماری پایدار، این مطلب است که پس از تخریب برای مصالح ساختمانی باقی مانده چه اتفاقی خواهد افتاد؟ به طور سنتی مصالحی مانند خاک رس، ماسه، سنگ، شن، سیمان، آجر، بلوک، کاشی، انواع پلی استر و رنگها، الوارها، و... در بخش ساخت و ساز ساختمانها مورد استفاده قرار می گیرند. تمامی این مواد از طریق تغییر در منابع طبیعی فرآوری شده اند و به دلیل ویژگیهای مخرب خود، برای آسیب رساندن به محیط زیست کالبدهای شهری و شرایط زندگی ساکنان آنها خطرناک هستند. در همین راستا، اگر چه فناوری و سیستم های جدید افزایش چشمگیری در راستای کمک به مطالعه، تولید و انتخاب مصالح ساختمانی مناسب داشته اند، اما معماری سنتی کشورمان نیز می تواند شیوه ها و اصول مناسبی را در جهت حل این مسئله ارائه کند. هم اکنون مهم ترین نکته در معماری ی معاصر، استفادهی بیش از حد از مصالح غیر قابل تجدیدپذیری است. لذا هدف از پژوهش حاضر، تلاش برای معرفی آن دسته از مصالح نوینی است که کم ترین تاثیر منفی را بر محیط زیست اطراف خود دارند و همچنین در راستای زیبندگی معماری سنتی کشورمان نیز اثرگذار باشند. علت عمده ی توجه ما به مصالح زیست تخریب پذیر به دلیل ویژگیهای منحصر بفرد این مواد و مطابقت آنها با راهکارهای سنتی طراحی در معماری ایرانی است. روش تحقیق در ایجاد و ساختاربندی مبانی نظری این مقاله، روش تحقیق اسنادی (بررسی کتب، مقالات، و دیگر استادکتابخانه ای) با استفاده از تکنیکهای تحلیلی- توصیفی شامل تحلیل معماری بوده است.است.

کلیدواژه ها:

مصالح ساختمانی ، معماری سنتی ایرانی ، زیست تخریب پذیری ، محیط زیست ، پایداری.