پیش بینی شادکامی براساس روان رنجوری و تمایز یافتگی خود با میانجیگری تصویر بدنی و خوش بینی در زنان و مردان فربه

هدف: هدف پژوهش حاضر پیش بینی شادکامی براساس روان رنجوری و تمایز یافتگی خویشتن در افراد فربه با میانجی گری تصویر بدنی و خوش بینی در زنان و مردان فربه بود. روش پژوهش: روش پژوهش حاضر توصیفی-همبستگی است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل افراد مبتلا به چاقی مراجعه کننده به مراکز مشاوره و روانشناسی منطقه ۱ شهر تهران در سال ۱۴۰۰ بود. پژوهش شامل ۲۱۰ نفر از جامعه مذکور بود که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه شادکامی آکسفورد (آرگایل و لو، ۱۹۹۰)، مولفه روان رنجوری (مک کری و کاستا، ۱۹۹۰)، پرسشنامه تمایزیافتگی خود (اسکورون و فریدلندر، ۱۹۹۸)، پرسشنامه روابط چندبعدی بدن-خود (کش و همکاران، ۱۹۸۳)، و آزمون جهت گیری زندگی (شیر و همکاران، ۱۹۹۴) به دست آمد. داده های جمع اوری شده با استفاده از روش الگوی معادلات ساختاری و نرم افزارهای آموس نسخه ۲۲ داده ها تحلیل شد.ریافته ها: تصویر بدنی (۰۲/۰=B؛ ۰۰۱/۰>P) و خوش بینی (۸۴/۰=B؛ ۰۰۱/۰>P) در رابطه بین شادکامی، روان رنجوری و تمایزیافتگی خویشتن در افراد فربه نقش میانجی دارند ضرایب به دست آمده حاصل از تحلیل مسیر حاکی از معناداری روابط بود (۰۵/۰P<). نتیجه گیری: الگو شادکامی براساس روان رنجوری و تمایز یافتگی خویشتن در افراد فربه با میانجی گری تصویر بدنی و خوش بینی دارای برازش بود. پیشنهاد می شود نسبت به تربیت متخصص توسط سازمان های مربوطه در زمینه بهبود شادکامی، روان رنجوری، تمایزیافتگی، تصویر بدنی و خوش بینی در افراد فربه برنامه ریزی صورت گیرد.

کلیدواژه ها:

شادکامی ، روان رنجوری ، تمایز یافتگی ، تصویر بدنی ، خوش بینی