تاریخ بیهقی به مثابه سرمایه ای نمادین و گرانی گاه توسعه

نظام اقتصادی - اجتماعی هر کشوری بر پایه چهار گونه سرمایه شکل می گیرد: سرمایه اقتصادی، سرمایه انسانی، سرمایه اجتماعی، و سرمایه نمادین.در چند دهه اخیر دولت ها در ایران بیشتر بر سرمایه های اقتصادی وانسانی تاکید داشته اند و بنیان های توسعه کشور را براین دو گونه سرمایه استوار ساخته اند، این در حالی است که سرمایه های نمادین کشور به حدی غنی است که می توان با یک برنامه ریزی بلندمدت، از سرمایه های نمادین موجود بهره برد و توسعه کشور بر آن متکی ساخت. از جمله این سرمایه های نمادین، تاریخ بیهقی و شخصیت ابوالفضل بیهقی است. تاریخ بیهقی به عنوان یک متن چند بعدی، یک سرمایه نمادین است که در درون خود روایت هایی سرمایه ساز دارد، این بدان معناست که این روایت ها می توانند از بناها و شخصیت های ویژه، سرمایه های نمادین بسازنذ. برای نمونه توضیحات تاریخ بیهقی از شخصیت بونصر مشکان، این قابلیت را دارد که او را به سان یک سرمایه نمادین مطرح کند، به ویژه که مقبره ای در خراسان، روستای مشکان، به وی منسوب است و از این منظر می تواند مورد بهره برداری قرار گیرد. گذشته ازاین ها خود ابوالفضل بیهقی به عنوان پدر نثر فارسی و گزارشگر حقیقت، می تواند یک سرمایه نمادین قدرتمند باشد در این پژوهش می کوشیم که سرمایه های نمادین بالقوه پنهان در روایت های تاریخ بیهقی را کشف و امکان بهره گیری از ان ها را ارزیابی کنیم.

کلیدواژه ها:

تاریخ بیهقی ، سرمایه نمادین ، توسعه