مطالعه ای بر تفاوت های بین هیپرتروفی قبلی از نظر مشخصات فیزیولوژیکی پزشکی و سلامت: رویکردهای درمانی نوین در راستای درمان نارسایی قلبی

بطور کلی، هیپرتروفی قلبی (افزایش حجم قلبی) یک نشانه پیش آگهی ضعیف است. بزرگی قلب یکی از مشخصه های بسیاری از انواع نارسایی های قلبی است. هیپرتروفی قلبی که در ورزشکاران اتفاق می افتد (هیپرتروفی فیزیولوژیک) یک استثنای جالب توجه است. هیپرتروفی قلبی فیزیولوژیکی در پاسخ به تمرینات ورزشی از لحاظ نیمرخ ساختاری و مولکولی با هیپرتروفی آسیب شناختی مرتبط با اضافه بار فشاری یا بیماری متفاوت است. هیپرتروفی فیزیولوژیکی از طریق سازماندهی طبیعی ساختار قلبی و عملکرد قلبی طبیعی یا افزایش یافته مشخص می شود، در حالی که هیپرتروفی آسیب شناختی معمولا مرتبط با تنظیم بالادستی ژن های جنینی، تصلب بافت ها، اختلال عملکرد قلبی و افزایش مرگ و میر می باشد. در حال حاضر روشن است که چندین مولکول نشانگر، نقش های منحصر به فردی در تنظیم هیپرتروفی آسیب شناختی و فیزیولوژیکی ایفا می کنند. بررسی حاضر امکان هدف گیری مسیرهای پیام رسانی حفاظت قلبی و ژن های فعال شده در قلب ورزشکار برای درمان یا پیشگیری از نارسایی قلبی را مورد بحث قرار می دهد.

کلیدواژه ها:

قلب ورزشکار ، عملکرد قلبی ، هیپرتروفی قلبی ، حفاظت قلبی ، ورزش ، نارسایی قلبی ، آسیب شناختی ، فیزیولوژیکی